Door Jan Spier.

De zon komt op, maakt de morgen wakker, zong ik in mezelf toen ik zaterdagmorgen vroeg al joggend tussen de weilanden van Lopik liep. Mijn wekelijkse sportieve activiteit op zaterdagochtend. Voor mij een moment van inkeer, de week laten zakken, nieuwe inspiratie opdoen, volop genietend van de dauw, de vroege vogels en de koeien en schapen in de wei. Op die momenten realiseer ik me steeds meer hoe gelukkig ik ben en hoe mooi het leven toch is en welke extra zin dit aan mijn leven geeft.
Ja, wat is dat eigenlijk de zin van het leven, de zin van mijn leven? Ik las ergens dat alleen al geboren worden zin heeft. Wel een mooie gedachte eigenlijk: je leven heeft zin omdat je geboren bent, omdat je er bent en er mag zijn.

Maar naast geboren worden is er toch nog meer? Er moet toch een reden zijn waarom ik hier ben?  Ik zal toch op de één of andere manier een bijdrage moeten leveren aan dit leven? De maatschappij verwacht toch van mij dat ik in ieder geval geld verdien om in mijn levensonderhoud te kunnen voorzien? Is dat dan de zin van het leven, de zin van mijn leven? Voor mezelf zorgen, geld verdienen? Of is er meer? God heeft mij toch niet voor niets op deze wereld gezet?

Misschien moet ik de vraag anders stellen en niet vragen naar de ‘zin van mijn leven’ in algemene zin, maar vragen naar wat het leven voor mij zinvol maakt. En als ik dan die vraag aan mezelf stel komt als eerste het woord ‘liefde’ bij me op. Waarom? Zonder liefde weet ik niet of het leven de moeite waard is. Zonder mijn vrouw, mijn kinderen, familie, vrienden en mensen om mij heen waar ik van hou, weet ik niet of ik mijn leven dan nog zinvol zou kunnen leven.

Goed zijn voor anderen en betekenis geven aan het leven van andere mensen, zijn voor mij met de jaren belangrijke drijfveren geworden.  Misschien is dat wel een begin van een antwoord op de vraag naar de zin van mijn leven. Anselm Grün zegt zo mooi: “In ieder van ons leeft verlangen naar liefde. Breng de mensen in jouw omgeving in contact met hun liefde”. Een mooie opdracht.
Ik las een mooi verhaal van een jongetje dat vlak na de oorlog een stukje van een spiegel vond. Hij schuurde het stukje net zo lang langs een steen tot het rond was. Hij raakte gefascineerd door het feit dat het spiegeltje licht kon weerkaatsen op plaatsen waar de zon nooit scheen. Hij maakte er een sport van om licht te laten schijnen op de meest ontoegankelijke plaatsen.
Toen hij man werd, groeide de gedachte bij hem dat het niet alleen een kinderspel was, maar een metafoor was voor wat hij kon doen met zijn leven. ” Ik ben een stukje van een grote spiegel, van wiens omvang en vorm ik geen weet heb. Maar met mijn gaven door God gegeven kan ik dus licht weerkaatsen in de donkere plekjes van deze wereld, in de donkere hoeken van de harten van mensen en ik kan ertoe doen in het leven van mensen”. Voor hem was dat de zin van zijn leven en ik vind dit wel een mooie gedachte. Op deze manier wil ik ook proberen zin te geven aan mijn leven.

Ik sluit af met woorden van Moeder Theresa over ‘Het Leven’, destijds mooi voorgelezen door Isa Hoes bij RTL late Night.
Het leven is mooi, bewonder het.
Het leven is een zegen, beproef het.
Het leven is een droom, verwezenlijk die.
Het leven is een uitdaging, neem die aan.
Het leven is een plicht, vervul die.
Het leven is een spel, speel die.
Het leven is rijkdom, koester het.
Het leven is liefde, geniet ervan.
Het leven is een belofte, kom die na.
Het leven is droefheid, overwin die.
Het leven is een lied, zing het.
Het leven is een strijd, aanvaardt het.
Het leven is een tragedie, zie dat onder ogen.
Het leven is geluk, maak het.
Het leven is te kostbaar, verwoest het niet
Het leven is leven, vecht ervoor.

Goede week gewenst. En…. maak je leven tot een zegen!

Jan Spier