Het is aarde donker. Af en toe hoor ik een eikel vallen. De ramen van de auto waarin we zitten zoeven open. De motor gaat op stil. In de verte klinkt het burlen van de edelherten. Wij zijn op de Veluwe in de donkere bossen bij Gortel. Stil even! Horen we daar een wild zwijn? Ik denk terug aan vroeger. Met mijn vader gingen we wilde zwijnen kijken. Dat was altijd een spannende bezigheid. De ramen van de Daf opengedraaid want dat moest je toen nog zelf doen en natuurlijk langzaam rijden. Wanneer er geen zwijn te zien was, knorde onze vader zelf, maar daar trapten we geen tweede keer in. Ik voelde weer de spanning. Opnieuw opzoek naar wilde zwijnen of beter gezegd, everzwijnen. De digitale klok in de auto is opnieuw begonnen en de buitentemperatuurmeter geeft 18.5 graden aan. Overdag hadden we gezien hoe die wroeters de aarde hadden omgeploegd. Ze zijn met velen, maar ze lieten zich aan ons niet zien. Wel zagen we in de koplampen van de auto een reekalf oversteken en even verderop een groep Edelherten. We zijn in de bossen waar de familiefilm Wild is opgenomen. In deze film speelt het jonge Everzwijntje Dromer een glansrol evenals de vos en het edelhert. Overdag waren we met een paar zussen en zwagers wezen fietsen op de Veluwe. Het was een mooie een tocht langs Vierhouten, Gortel, Emst en op het prachtige landgoed Staverden dronken we in de volle zon koffie met appelgebak zeker niet zonder slagroom. In de avond zaten we bij de gastvrije familie buiten bij het open vuur. De gastvrouw had ons allemaal een woord gegeven om over na te denken en iets over te vertellen. Het waren mooie ‘open’ woorden zoals: vriendschap, identiteit, spijt, geloof, zonde, passie, gastvrijheid. Ik had het woord ‘vader’ gekregen. Jawel, ik heb er twee. Eén is van ons allemaal en ik ben er zelf ook één. Het werd een mooi gesprek totdat iemand riep: zwienen kieken.

Na een ontbijt, mild en overvloedig, in de tuin bedankten we elkaar voor de gezellige Bed & Breakfast  en gingen ieder ons weegs. Voor ons betekende dat op naar het Nationaal Park De Veluwezoom. Dit is een natuurgebied van 5000 hectare op de Veluwe in de provincie Gelderland dat in zijn geheel eigendom is van de vereniging Natuurmonumenten. In 1930 werd het het eerste nationaal park in Nederland. Het heuvelachtige gebied bestaat grotendeels uit gevarieerd bos, heide en een enkele zandverstuiving. Ik was in de korte broek en fietste niet eens voor gek. We hebben genoten van het prachtige uitzicht vanaf de Posbank, de donkere bossen en de vergezichten over zandverstuivingen en heide. De zon scheen uitbundig en we waren niet alleen. 

Zondagmorgen was ik voor de dienst in Meerkerk. Deze maand vieren ze het feit dat ze 125 jaar kerkelijke gemeente zijn. Na afloop van de dienst kreeg ik een mooi jubileumblad dat ik al met veel plezier heb gelezen. In de middag las ik een deel van het boek Intensive care van Rosita Steenbeek. Het is autobiografisch. Een maand na de dood van haar vader raakt ze samen met haar moeder en een neef betrokken bij een ernstig auto-ongeluk. Haar neef is op slag dood. Haar moeder breekt haar nek en Rosita haar rug. Het boek beschrijft in krachtige, beeldende scènes de verwarrende periode van rouw en moeilijk lichamelijk herstel. Vooral de beschrijvingen van de acute verwardheid, ook wel Delier genoemd, raakten me. Steenbeeks subtiele, registrerende stijl maakt Intensive care tot een aangrijpend verhaal waarin dramatische gebeurtenissen, ontroerende herinneringen en fijnzinnige beschrijvingen elkaar afwisselen. Een recensie in NRC Handelsblad laat niet achterwege dat er een les uit het boek te trekken valt. De recensent zegt ‘Dat je uit een beetje geloof, een sprankje hoop en heel veel liefde, zelfs in de zwartste tijden, moed en troost schijnt te kunnen putten’.

In de avond beleefden we een fijne en ontroerende dienst met als thema: Het begint klein. Jezus heeft gezegd: Het Koninkrijk van God lijkt op een zaadje van de mosterdplant dat iemand meenam en in zijn akker zaaide. We dachten na over de gedachte dat geloven klein begint en ik deed de oproep: doe deze week eens iets kleins! De groep Kithara heeft voor ons gespeeld en gezongen. Het was loepzuiver maar vooral ontroerend mooi en dichtbij. Ik sluit graag af met een paar woorden uit het lied Stilte dat Kithara ten gehore bracht.

De mensen gaan gewoon maar door
Er is niemand die mij hoort
Niemand die mij verwarmen kan
Heer wat duurt de nacht ontzettend lang
Want ik zie geen ster aan de donkere hemel staan
en zelfs geen maan
Ik hoor alleen maar stilte

Maar in de stilte zegt U mij
Mijn lieve kind, ik ben dichtbij
In de stilte zal ik bij je zijn
Met je delen in je angst en pijn
Door te zwijgen zal je horen wat ik wil
Wees daarom stil
Ik spreek tot jou in Stilte

Ik wens u en jou een fijne week onder de zegen van de Heer.

Ds. Wouter