Blog van Jan Spier
Dit jaar waren we op vakantie in Sardinië. Het op één na grootste eiland in de Middellandse zee.
We verbleven op vijf verschillende plekken verspreid over het gehele eiland. Zo hebben we alle delen van Sardinië van noord tot zuid en van west tot oost bezocht. We waren vooral onder de indruk van de variatie aan landschappen, de verschillende gebergtegebieden, de rotspartijen, de hoogvlakten, de kliffen, de lagunes en de vele stranden aan de smaragdgroene zee. Een eiland met veel natuur en rijk aan cultureel erfgoed. Duizenden Nuraghi, ronde stenen uitkijktorens uit de bronstijd liggen verspreid in het landschap. Feniciërs en Romeinen hebben hun sporen volop nagelaten. Dat bepaalt je weer bij de hoeveelheid generaties die hier geleefd hebben en doet je beseffen dat onze eigen circle of life maar een klein vergankelijk onderdeel is van de vele generaties die hieraan zijn voorafgegaan. We voelden ons vaak klein en nietig vooral als we in gebergtegebieden helemaal alleen waren. We dachten dan aan psalm 121 zeker na het bericht rondom de levensbedreigende ziekte van Wouter. De onherbergzaamheid bepaalde ons bij de oneindigheid van Gods natuur, zijn machtige schepping, maar ook zijn ondoorgrondelijke wegen en de vergankelijkheid van het leven.
Tijdens een van onze dagelijkse trips kwamen we met elkaar in gesprek over het begrip Wabi Sabi, naar aanleiding van een artikel dat mijn vrouw Peggy in een tijdschrift had gelezen. Wabi Sabi is namelijk een andere, vanuit Japan afkomstige, zienswijze op perfectie. De natuur is één van de belangrijkste pijlers van Wabi Sabi. De natuur is het nu. Wabi Sabi zou je kunnen omschrijven als de schoonheid van het niet perfecte, ofwel de schoonheid van imperfectie. Het gaat over dingen die mooier zijn geworden door ouderdom of slijtage. Zo kan de natuur zo mooi zijn door haar grilligheid, haar ongereptheid, haar ontstaansgeschiedenis. De diepere betekenis zegt ons dat we ons geen zorgen moeten maken over het verleden of angstig naar de toekomst kijken op basis van het verleden. Het nu is het moment wat er bestaat. Wabi Sabi staat voor soberheid en eenvoud, voor de essentie van dingen maar ook voor een manier van leven, een spiritueel pad. We kennen het begrip Wabi Sabi overigens ook in de wereld van de woonaccessoires. Het gaat dan om spullen, artikelen die emotionele waarde hebben, die glans krijgen, omdat ze ouder zijn, juist vanwege hun gebreken en kleine barstjes en scheurtjes .
Wabi Sabi is in zijn werkelijke betekenis een levenskunst, een levenshouding. Het staat voor leven in het nu door de kracht van imperfectie en onvolmaaktheid. Wij zijn als mensen niet perfect en niet alles in ons leven hoeft perfect te wezen. We mogen zijn wie we zijn met onze krassen en deuken, fouten en gebreken. We hoeven ons niet mooier voor te doen, ons te exposeren op social media, dan wie we werkelijk zijn. Wabi Sabi brengt ons weer in contact met ons zelf en de schoonheid van de natuur, de dingen om ons heen, het alledaagse.
Met het klimmen van de jaren verrimpelen we nu eenmaal. Het is de bedoeling dat we ouder en wijzer worden. Het is goed om te weten dat we hier niet voor altijd zijn, omdat het ons helpt de tijd te koesteren die we hebben. Ouder worden geeft diepte, karakter en echtheid. Het is doodvermoeiend om ons vast te klampen aan jeugdigheid en volmaaktheid.
Wat zouden we nu concreet van Wabi Sabi kunnen leren als wij dit fenomeen koppelen aan onze levenshouding? Dan zouden wij niet zorgen dat iemand van ons houdt, maar dat we leren lief hebben. Dat het niet belangrijk is wat wij hebben in ons leven, maar wie wij hebben in ons leven. Dat wij maar een paar seconden nodig hebben om diepe wonden open te maken bij mensen die we liefhebben, maar dat het jaren kan duren voor ze weer geheeld zijn. Dat we leren vergeven door het gewoon nu meteen te doen. Dat met geld alles te koop is behalve levensgeluk. Dat twee mensen naar hetzelfde kunnen kijken, maar iets totaal anders zien. Dat wij leven van Gods genade en mogen zijn wie we zijn in Gods eeuwigheid.
Wabi Sabi moedigt aan om vooral in het nu te leven en de fasen van het leven te vieren waar we doorheen gaan. Als we het leven volledig accepteren en vieren, ongeacht de leeftijd en de levensfase waarin we verkeren, dan komt de innerlijke schoonheid als vanzelf naar buiten.
Dan zie je de schoonheid van vergankelijkheid in je eigen spiegelbeeld.
Een fijne week onder de zegen van de Heer
Jan Spier
Recente reacties