Zondag was met recht een zondag. De zon kwam op en liet de sporen van de koude nacht verdwijnen. Elk seizoen heeft zijn eigen charmes en kleuren. Laat in de ochtend zijn we wezen wandelen langs de Kromme Rijn bij Oud-Amelisweerd en Rhijnauwen. De herfstkleuren waren overweldigend mooi en de schittering in het water een foto waard. We hebben genoten van de frisse lucht, vriendelijke mensen om ons heen en prachtige vergezichten. Mooi en lelijk bestaan tegelijk en naast elkaar. Het is of ze elkaar in evenwicht willen houden. Het lijkt of ze iets uit te vechten hebben. Wie is de sterkste in jou. Misschien is het wel de kunst om oog te hebben voor beiden. Ze mogen er beiden zijn. Jezus was er sterk in om het kwade en goede te benoemen en in gelijkenissen uit te beelden. Ik vind het meer en meer belangrijk om vandaag te leven en te genieten van wat gegeven wordt. Je hebt nooit meer in de hand dan het moment van nu. Gisteren is een afdruk van je voeten in het zand. Morgen is de aanblik van een eindeloos groot strand. De zee komt op wanneer ze wil, ze wist je passen uit. En als de wind het zand bespeelt, zie je nauwelijks meer vooruit. Dit is vandaag, het is alles wat je hebt. Morgen komt later en gisteren is alweer weg. Dit is vandaag, met z’n vreugde en zijn pijn en je hoeft maar één ding te doen. Dat is: er zijn.

Ik merk dat mijn energie sterk is toegenomen evenals mijn gewicht. Vijf weken geleden kon ik amper naar de bakker lopen. Nu lopen we zomaar een klein uur door Gods Schepping. In die afgelopen vijf weken dat ik nu thuis ben, kwam ik ruim vijf kilo aan. Wanneer ik niet eerst tien kilo was afgevallen, was dit een zorgelijke ontwikkeling. Nu niet. Ik ben er blij mee. Lekker weer een beetje dikker worden, kan geen kwaad en dan zakt de broek ook niet meer af. Gisteren is voorbij, maar ik kijk er wel met dankbaarheid op terug. In de avond mocht ik voorgaan in de zangdienst. Ik vond het spannend, zeker toen ik al die mensen zag van aangezicht tot aangezicht. We zongen psalm 42 ‘Evenals een moede hinde naar het klare water smacht, schreeuwt mijn ziel om God te vinden, die ik ademloos verwacht …….”hart onrustig vol van zorgen, vleugellam geslagen ziel, hoop op God en wees geborgen.’ Golven van emoties spoelden over mij heen. Beelden vanuit het ziekenhuis en warme gevoelens van dankbaarheid namen tegelijk bezit van mijn hart. Maar de dienst moest verder. De lofzang moet gezongen worden en het evangelie verkondigd. En het werd een fijne dienst met prachtige liederen. We werden opnieuw vervuld door de kracht van de heilige Geest. Dankbaar en met nieuwe energie en moed ging ik weer naar huis. We hebben er nog lang over gesproken en zijn vooral dankbaar.

Afgelopen week las ik een mooi essay (beschouwende tekst) met de titel ‘Het komt goed, brief aan mezelf’. Ik citeer een klein stukje tekst hieruit omdat het me aansprak en ik het graag met jou wil delen. ” Geloof het maar: de kleinste trilling van vriendelijkheid hier kan uitdraaien op een wonder aan de andere kant van de wereld. En de enige manier om schoonheid na te laten is als je stukjes van jezelf geeft – en dat doet pijn. De mooiste dingen die we geven,  brengen onszelf geen eer – maar Hem.’  Je weet nooit wat een vriendelijk woord of gebaar uitwerkt. Maar ga er maar vanuit dat het invloed heeft. Dat het ertoe doet. Door vriendelijk te zijn, maak je een verschil. Volgens mij was Jezus ook vriendelijk. Sprak Hij vriendelijk, keek Hij vriendelijk, spoorde Hij mensen vriendelijk aan om het goede te doen. Ik denk dat Hij daardoor ook makkelijk ingang vond bij de mensen van alle tijden. Door vriendelijk te zijn, geef je iets moois aan de ander. Iets dat blijft, iets van jezelf. Het komt goed, zo luidt de titel van het essay. Maar wat is dan goed? Is dat wanneer het allemaal gaat zoals ik graag wil. Natuurlijk wil ik graag beter worden. Ik zou het liefst willen dat alles weer was zoals het voor de diagnose was. Maar is dat dan goed? Of is er een andere weg. Een weg waarop het ook goed komt, maar dan anders dan ik zelf had uitgekozen. En zou ik als gelovig mens ook niet willen zeggen dat het goed komt omdat God mijn levensverhaal schrijft. En zou ik dat ook niet moeten zeggen omdat ik geloof dat alleen God goed is. En dat ik door Hem niet vergeten wordt. Hij stapte in onze geschiedenis, deelde het leven, stierf aan een kruis en maakte het zo goed met mensen. Het komt goed, ook als het anders gaat.

Ik sluit graag af met een zegenbede

Zegen mij op de weg die ik moet gaan.

Zegen mij op de plek waar ik zal staan.

Zegen mij in alles, wat U van mij verlangt.

O God, zegen mij alle dagen lang.

Heb een goede week onder de zegen van de Heer.

Ds. Wouter