Lieve mensen,
Meestal weet ik op zondagavond al wat in in mijn ‘maandagochtendpreekje’ ga schrijven. Maar dat is niet altijd zo. Vanmorgen koste het me iets meer moeite. Om elke week over een bijzondere internationale dag te schrijven is ook al wat. Dat gaat u ook vervelen. Ik begin maar weer met de avonddienst van gisteren. Het was een feest! We zongen prachtige liederen en er waren alleen maar prachtige mensen in de kerk. Ik had het gevoel dat we samen iets ervaarden van de aanwezigheid van God. Wat zou het fijn en goed zijn als dit nog een poosje bij ons blijft zoals een fijne ontmoeting met een vriend of vriendin. Dat blijft ook nog even hangen en dagen later kun je er nog eens aan terugdenken en het gevoel van verbondenheid weer oproepen.

Tijdens mijn ochtendwandeling hoorde ik veel sirenes. Dat geeft mij altijd een onbestemd gevoel. Wat zal er aan de hand zijn? Ik denk terug aan de tijd in Andel. Wij woonden niet ver van de ambulancecentrale. Het wende nooit. Altijd weer die sirenes. Dat betekende meestal dat er ergens iemand iets ernstig meemaakte. Ik denk ook terug aan de keren dat gemeenteleden nog en oud betrokken waren en dat er slecht bericht kwam: een kind even verderop ernstig gewond bij het oversteken, een jong moeder voor wie de ambulance te laat kwam, een bedrijfsongeluk enzovoort. Zojuist hoorde ik dat vanmorgen op de provincialeweg in Lopik een motorrijder om het leven is gekomen door een eenzijdig ongeluk. Wat vreselijk! Dan denk ik aan een eventuele partner die het bericht thuis krijgt, aan ouders, broers en zussen, mensen die het gezien hebben. Een ongeluk is altijd ingrijpend en dan maakt het in principe niet uit of je het slachtoffer kent of niet. Wanneer dat wel zo is, komt het dichtbij. En wanneer het in je huis en gezin of familie komt, verandert je leven ingrijpend. Niets is dan nog echt belangrijk, je wereld stort in.

Tussen de bedrijven door lees ik een aardig boek. Het boek heeft als titel “Door het oog van de familie”. Het gaat over liefde, leed en loyaliteit. Dat laatste is een moeilijk woord. Een loyaliteit is een verbondenheid tussen mensen. Loyaal zouden wee ook kunnen vertalen met trouw. Zo is bijvoorbeeld de loyaliteit een ijzersterk bindmiddel in de ouder-kind relatie. De relatie tussen een ouder en een kind is van meet af aan uniek. We noemen zo’n verbondenheid een ‘zijnsloyaliteit’. Die relatie is voorgegeven en kun je niet veranderen. Je blijft altijd kind van je ouders. Voor altijd ben je verbonden. We maken een onderscheid tussen ‘zijnsloyaliteit’ en ‘verworven loyaliteit’. Een verworven loyaliteit ontstaat door verdienste. Soms kunnen die verschillende loyaliteiten met elkaar botsen. Dan heb je een loyaliteitsconflict. Dat komt veel voor. Een jonge vrouw zegt: ”ik moet kiezen tussen mijn man en mijn moeder”. Of tussen mijn kind en mijn nieuw man. U kunt het verder zelf invullen. Deze conflicten hebben er altijd mee te maken dat je trouw of loyaal wit blijven aan beide partijen of personen. Door het oog van de familie is soms ook door het oog van de naald. In relatie gaat veel fout en groeit er makkelijk wat scheef. Dit is nu juist wat we niet willen want wie droomt er niet van een warme en open relatie met de kinderen en de ouder. Ik blijf nog maar even studeren in ‘door het oog van de familie’ wellicht kunt u daar nog eens uw voordeel mee doen.

Zondag aanstaande is een bijzondere dienst. Tien jonge mensen doen belijdenis van geloof en twee van hun zullen ook gedoopt worden. Als predikant ben ik hier ontzettend dankbaar voor. We hebben samen een fijne tijd van voorbereiding gehad en veel van elkaar geleerd en dat heeft ons geloof verdiept. Samen mogen we leerling van Christus zijn.

Ik sluit graag af met de volgende tekst uit 1 Thessalonicenzen 5 Hij die u roept is trouw (loyaal) en doet zijn belofte gestand.
Ik wens u allen een goede week onder de zegen van de Heer.
Ds. Wouter