Lieve mensen,
Heeft u ook zo genoten van het mooie weer gisteren? Er is weinig nodig om het naar je zin te hebben met mooi weer. Wij zaten lekker buiten en genoten van de zon en de aangename temperatuur. Zo’n eerste lentedag al vroeg in maart roept het verlangen naar de zomer wakker. We hoorden de vele motorrijders over de dijk rijden en zagen veel fietsers langs rijden. Vanmorgen was ik al vroeg wakker en luisterde naar het fluitconcert van de vogels. De vogels zijn boden van wat komen gaat.
Zaterdagmiddag kwamen we terug van een weekje vakantie in Zwitserland. We hebben allerlei weer gehad: regen, sneeuw, een koude wind uit het Noordoosten, maar ook enkele dagen met een staalblauwe lucht en zon van de morgen tot de avond. We genoten van het uitzicht in de bergen, de sneeuw en het skiën. De bergen maakten opnieuw indruk op mij. Ze herinneren me aan de grootheid van de Schepper en zijn kracht en majesteit. Ik moest denken aan een tekst uit psalm 125 ‘Wie op de Heer vertrouwt is als de Sionsberg, die onwankelbaar vast staat voor eeuwig.’ Wij wankelen nog wel eens. Dan twijfelen we aan onszelf, aan onze gaven en talenten, aan wie we zijn en misschien ook wel aan ons geloof. Maar als je weer vertrouwen vindt, mag je staan als een berg. Dat is een belofte. Mooi om daar aan te denken temidden van die imponerende bergen.
Al vele jaren zijn we te gast in een klein dorpje in het Berner Oberland. In dat dorpje wonen nog geen vierhonderd mensen en vakantiegangers zijn er bijna niet te vinden. In de morgen loop ik naar beneden naar de bakker. Het is net iets verder lopen en ook wat duurder dan onze bakker in de Dorpstraat, maar ook deze bakker bakt lekker brood en de bediening is alleraardigst. Bovenop de berg in het dorpje staat een idyllisch kerkje. Eenmaal in de drie weken is er kerkdienst. Dat komt door allerlei locale omstandigheden. Maar de kerk is wel altijd open, dat wil zeggen, de deur is niet op slot. Ik ga dan graag even naar binnen. De deur kraakt akelig, maar als je dan binnen bent, is het stil. Vaak brandt er een kaars zonder dat er iemand in de kerk is. Graag ga ik dan even zitten om te bidden, om aan geliefden te denken, de namen te noemen van mensen die in mijn gedachten schieten, ongelukkigen eerst, vertwijfelden, eenzamen, teleurgestelden, zij die niet genezen zullen, en om dan stil te zijn en te luisteren naar de stem van binnen. Dan denk: dit moet ik vaker doen. Dit is goed!
Hoe komt het eigenlijk dat de deuren van onze Godshuizen zo angstvallig op slot zitten? Zijn we bang dat mensen iets komen halen dat niet van hen is. Het is begrijpelijk, maar ook wel jammer.
In mijn vorige blog schreef ik dat het boek met de titel De oudste zoon, meegaat op vakantie. En inderdaad ik heb het gelezen. In mijn beleving een mooi boek over een jonge vrouw die met een groot onverwerkt verlies door het leven gaat. Haar verwarring is groot en ze begint een onzekere zoektocht naar innerlijke rust, liefde en genezing. Haar diepgewortelde angsten zal ze moeten overwinnen om verder te kunnen met haar leven…. De oudste broer is een aangrijpende roman over onverwerkt verdriet, relaties, liefde en geloof. Wanneer je het van me wilt lenen kan dat natuurlijk.
Woensdag is het weer Biddag voor Gewas en Arbeid. Het is goed om individueel te bidden voor onze dagelijkse bezigheden. We mogen God bij alles betrekken. Het is zeker ook goed om op deze dag een moment gezamenlijk te bidden. Het gezamenlijke gebed geeft kracht en rust. Hartelijk welkom in de kerk op Biddag. De dienst begint om 19.30 uur, maar de koster doet de deur al vroeg van het slot…..
Ik sluit af met een fragment uit een gebed van Geert Boogaard, het heet ‘wanneer ik bid’
Het liefst praat ik vertrouwelijk omdat God vriend is en mijn hele leven Hem interesseert.
Ik zeg waar ik blij mee was, of wat me zo intens heeft bedroefd.
Hij luistert, altijd.
Vragen om allerlei doe ik steeds minder, God is ten slotte geen manusje-van-alles,
Hij is God, maar wel vraag ik geregeld om een rein hart en in mijn binnenste een vaste geest.
Ik wens u allen een goede week! ds. Wouter
Recente reacties