Lieve mensen,

Bromsnor

Zondagmorgen kwam een achttien jarige vrouw uit Lopik om het leven bij een ernstig verkeersongeluk. Wat verschrikkelijk erg voor de jonge vrouw zelf, haar ouders, familie en vrienden. Ook allen die betrokken waren bij het ongeluk zijn diep geraakt. Het past ons eigenlijk alleen maar om stil te zijn. Onze gedachten gaan uit naar de familie en wij wensen hen alle mogelijke troost.

Deze week zijn veel kinderen en jongeren vrij van school. Het is voorjaarsvakantie. Velen zullen gewoon thuis zijn. Dat kan fijn zijn. Even meer vrije tijd, een beetje bijslapen en misschien wat leuke dingen doen. Goed als ouders ook een paar momenten van aandacht voor de kinderen kunnen nemen. Over tijd kun je beschikken. Dat is goed om te weten. Tijd is niet de baas over ons leven. We leven in de tijd en mogen er dankbaar gebruik van maken.

bromsnor-300x285De laatste tijd lees en hoor ik steeds vaker over de enorme druk die er ligt op jonge kinderen. Ze moeten op school al veel presteren. Ik kan me niet herinneren dat dit zo ook al was toen ik naar de kleuterschool ging. Als ik nog even kijk naar mijn eerste schoolwerkje, dan schiet ik in de lach. Mijn moeder heeft het destijds keurig in mijn fotoboek geplakt, getiteld “eerste kunstwerk van Wouter”. Je hoeft geen psycholoog te zijn om in een oogopslag te zien dat er geen kunstenaar in Woutertje schuilging. Bovendien had ik een hekel aan de zogenaamde kleuterschool. Wanneer mijn moeder mij bracht met de fiets, was ik eerder thuis dan haar. Tegenover ons was het politiebureau en daar woonde een alleraardigste Bromsnor. Hij bereed een politiemotor met zijspan. Bromsnor bood mijn moeder, die ten einde raad was, aan om mij met de zijspan naar school te brengen. Dat leekme wel, maar op school vond ik het toch nog niet zo leuk. Ik was liever aan het hutten bouwen in de tuin of aan het spelen met ons konijn.

In deze tijd worden jonge kinderen getest op taal en rekenen. En o wee, wanneer het kind de norm niet haalt. Is er dan al iets mis met het kind? Daar geloof ik niet zoveel van. Een kind moet toch de ruimte krijgen om zich spelenderwijs te ontwikkelen. Wat is er mis met kinderen die nog even niet zoveel interesse hebben in het scherm of in Chinees. Volgens mij zijn we weer behoorlijk aan het doorslaan. Ook ouders schieten er door in de stress, want hun kind mag niet achterblijven. Meer en meer merk ik moeite bij mijzelf met allerlei overspannen plannen. Het wordt zo weer voor zoete koek aangenomen. Iemand promoveert erop of krijgt applaus voor het nieuwe plan. De vruchten kunnen zuur zijn.

Ik houd het kort vanmorgen. Aan het einde van de week gaat onze vakantie beginnen. Een week vrij. Heerlijk. Niet dat ik een hekel aan het werk heb, zeker niet. Maar het is wel goed om even los te laten en vrij te zijn. Volgende week maandag dus geen verhaal van mij. Zeven maart hoop ik mijn volgende blog weer te schrijven.

Ik sluit graag af met de spreuk die vandaag voor mij ligt op mijn bureau.

“De reis van het leven kan soms vermoeiend en hobbelig zijn, maar goed gezelschap kan de rit veraangenamen.
Reik je medereiziger de hand van de vriendschap”.

Hartelijke groet ds. Wouter