Het zag er een beetje vreemd uit: een flinke aanhanger met een heuse muziekband erin en daarvoor een bonte verzameling paraplu’s, poncho’s en tuinstoelen. Boven het tikken van de regen op mijn paraplu uit zong de zangeres “Want dit water brengt nieuw leven en verfrist mij elke dag. ’t Is een stroom van uw genade,waar ‘k U steeds ontmoeten mag.” Iemand loopt langs me heen en zegt ‘Je moet wel een hele goede preek hebben’. Ik begreep wat hij bedoelde, hij was nu immers al nat geregend. Ik schonk vervolgens mijn regenponcho aan oude mevrouw Kers, waarna ze aan me vroeg “Wat kost dat?” We schrijven zondagmiddag 26 juni openluchtdienst op Salmsteke, thema: Wie goed doet… Ik zit op een ongemakkelijke stoel met mijn begrafenisparaplu boven mijn hoofd, mijn schoenen steken te ver vooruit en verkleuren langzaam donkerbruin door de regen. Voor mij zie ik een klein meisje met een rode Jip en Janneke regenjas driftig in een plas stampen. Heerlijk. Het maakte voor het kind niet uit. Ze genoot van een kerkdienst in de regen. Eerlijk gezegd had ik er niet zoveel zin in. In mijn ongeloof dacht ik dat er geen sterveling zou komen. Maar de regen bracht ook zegen. Toen ik het plezier van het kind zag ging bij mij de knop om. Heerlijk, een kerkdienst in de regen.
Tijdens de ‘preek’ zag ik de paraplu’s verdwijnen. Ik weet niet of het met de preek te maken had, maar het gebeurde wel. De zon brak door en de regen was snel vergeten. Het was al met al een mooie ontmoeting met na de dienst wat aardige gesprekjes onder het genot van een kop koffie een heerlijke koek. In de avond was ik weer in de kerk van de ‘borstrokkenouderling’. Eigenlijk was ik wel een beetje moe na al twee diensten, maar goed ik deed mijn uiterste best en het werd een fijne dienst. Tijdens de preek zag ik ineens dat een heel gezin zat te slapen in de bank. Even dacht ik dat ik het al te lang maakte, maar dat zou dan de eerste keer zijn. Misschien hadden de kerkbankslapers gewoon hun dag niet of zijn ze aan vakantie toe. Dus ik dacht meteen: geen oordeel en bovendien we zingen met Huub Oosterhuis ‘Gij geeft het uw beminden in de slaap, Gij zaait Uw naam in onze diepste dromen’. Dus het zal wel goed komen met die mensen.
Ik ben een boek aan het lezen van collega Adrian Verbee. Hij is vele jaren ziek geweest door een volledige burn-out. Het boek draagt de titel Eclips, verslag van een burn-out. Op een bijzondere en persoonlijke wijze vertelt hij over wat hij meemaakte, over zijn omgeving thuis, de kerk en het dorp. Verbree is een verteller pur sang. Met veel gevoel voor humor en origineel taalgebruik is het een aardig maar ook schokkend boek. Het boek bepaalt mij er ook weer bij dat het goed is om zo af en toe even tijd te reserveren voor mijzelf. En ik denk dat dit voor iedereen geldt, even pas op de plaats en toekomen aan wat ontspanning en onderbreking van vaste patronen. Daarvoor hebben ze de vakantie uitgevonden. In het midden van juli houden wij ruim twee weken vakantie. Wij gaan niet naar een zwemparadijs of een dierentuin. Die tijd hebben we gehad. Gewoon lekker thuis, wat fietsen, wandelen, lezen en schilderen. Heerlijk! Overigens heb ik nooit gehouden van een zogenaamd zwemparadijs. Het is er zo benauwd als in het vagevuur en het helse kabaal is ook niet voor mijn oren bestemd. Dit is een hele inleiding op het feit dat ik in de maand juli geen blog schrijf. Maar niet getreurd ik heb vier gastschrijvers gevonden: Jan, Bep, Rosalie en Geert. Dus blijf lezen en laat u verrassen.
Ik wens u allen een goede zomermaand juli met veel zonneschijn, rust en vrede van God
Hartelijke groet ds. Wouter
PS Op deze foto kunt u klikken
Recente reacties