Sinds een jaar of tien wordt de derde maandag van januari Blue Monday genoemd omdat het de meest deprimerende dag van het jaar zou zijn. Maar waarom zou je nu juist op deze maandag het meest somber zijn? De bedenker van Blue Monday zegt dat mensen tot de conclusie komen dat de goede voornemens niet gelukt zijn, er weinig daglicht is, je bankrekening geplunderd en je januarisalaris nog niet binnen is en de zomervakantie is nog ver weg. Het kan vandaag dan wel ‘Blue Monday’ zijn, maar de week van gebed is ook begonnen. Het thema voor deze week is ‘jouw hand, mijn glimlach’. Het is een mooi beeld van verzoening. Door elkaar een hand te geven is er fysiek contact en maak je het weer goed met elkaar. De reactie daarop, bijvoorbeeld een glimlach, laat zien dat verzoening van twee kanten komt. Het is aan ons om te reageren als iemand ons de hand reikt en misschien moet jezelf wel iemand de hand reiken of eens wat vaker glimlachen…..

De aftrap van de week van gebed is gegeven door de jongeren. Afgelopen zaterdagavond was het namelijk tijd voor de Prayernight. De avond begon om half acht en liep
door tot ongeveer half twaalf. Er was echt van alles te doen voor de veertig jongeren die gekomen waren. Zo was er een ruimte waar je met elkaar in gesprek kn over het verhaal van de verloren zoon, een zaal waar je samen kon bidden en een flinke ruimte waar je een heuse ‘walk of life’ kon lopen. Niet de bekende van Dire Straits, maar een zelf bedachte gang door het leven.  Ik was zeker benieuwd naar de ‘walk of life’ en deed dus mee. Er was een route uitgezet in een schaars verlichte ruimte. Na elke bocht was er een opdracht met een korte tekst. Er stond een kaars met een opdracht of een levensvraag. De eerste was meteen al raak: heb je vandaag al tijd genomen voor God? Voor mezelf moest ik bekennen dat ik druk geweest was met van alles en nog wat. Allemaal zinnige dingen, zo suste ik mijn geweten, maar toch bleef het wel even knagen. Even verder tijdens de ‘walk of life’ de vraag of ik wel eens bang ben en waarvoor dan wel en wat doe je dan met die angst? Mooie vragen om even bij stil te staan. Tijdens de wandeling door het leven was veel te zien, ook positieve teksten en bemoedigende beelden. Tijdens de avond waren er ook een aantal muziekmomenten met een gave band en solisten. Bovendien was het ook gewoon gezellig met tijd voor ontmoeting en een lekker hapje. Het deed me ook wel terugdenken aan de avonden van onze jeugdgroep in Oldebroek. Ik merkte bij mezelf dat de ontmoeting met jongeren zeker ook mijn hart heeft.

Zondagmorgen was ik uit preken. Het begon met pech. Door de vorst en de sneeuw wilde het automatische hek waarachter onze auto stond niet open. Na wat kunst en vliegwerk en gekrab was ik even later dan gedacht onderweg. Gelukkig kwam ik nog op tijd en genoot onderweg van prachtige luchten en wat besneeuwd landschap. Aan het einde van de dienst zongen we het mooie lied ‘ga met God en Hij zal met je zijn’. Ik zag een vrouw het hele lied lang huilen in een zakdoek. Om haar heen zongen mensen uit volle borst en merkten haar verdriet niet op. Dit schokte me wel. Zo kan het dus gaan, ook in de kerk. Het gaat niet om schuld of zo, maar we kunnen ook in het zingen zo met onszelf bezig zijn en onze emotie dat we het verdriet naast ons niet opmerken. Het heeft mij er weer bij bepaald dat het goed is om de ogen en het hart open te hebben, zeker in de week van gebed. Jouw hand, mijn glimlach. Een mooi relationeel thema met aandacht voor elkaar.

Ik sluit af met een fragment uit het verhaal van de verloren zoon.

“Zijn vader zag hem in de verte al aankomen.

Hij kreeg medelijden en rende op zijn zoon af, viel hem om de hals en kuste hem”.  Lucas 15: 20

Heb een goede week onder de zegen van de Heer.

Ds. Wouter