Blog geschreven door Ad Duijm

Een paar weken geleden waren we aan het kamperen in Zuid-Duitsland, het Zwarte Woud. Als het even kan proberen we op vakantie op zondag een kerk te bezoeken. Ook al verstaan we niet altijd alles, het is altijd goed om een stuk verbondenheid te ervaren met medechristenen.

In het naburige dorpje bleek een Evangelische Kirche te zijn. Wij waren daar netjes op tijd, maar het was er verdacht stil. De gemeente bleek een wandeling te maken en samen te komen ergens in het bos in een kapel. Wij dus onverrichterzake weer terug naar de camping. Een week later hadden we een herkansing. Ook nu was het weer erg rustig bij de kerk. Wat bleek, de dienst werd in een ander dorp in de regio gehouden en dat was niet dichtbij.

We hadden al gezien dat er ook een Roomse kerk in het dorp was en hebben toen besloten om daar de dienst bij te wonen. Ik ervaar altijd wat schroom om een Roomse dienst bij te wonen vanwege de grote leerverschillen, desondanks was het goed om er te zijn. Het was een feestelijke dienst, er werden acht nieuwe misdienaars gewijd en mede daardoor was de kerk heel goed gevuld. Ook het kerkkoor was aanwezig. Opvallend was dat er veel gezongen werd, ook een paar liederen die bij ons bekend waren. Het was fijn om zo’n enthousiaste dienst mee te maken; anderzijds ook weer schrijnend dat de protestantse kerk in deze regio een kwijnend bestaan leidt. Desondanks is gelukkig het geloof in God niet uit deze regio verdwenen.

Deze ervaring deed me denken aan een andere ervaring die ik had met de Roomse kerk. Met een goede vriend van me heb ik de afgelopen jaren een aantal malen een Belgisch klooster bezocht. Weg uit de waan van de dag om ons te voegen in het ritme van het kloosterleven. Om 7 uur in de kerk voor het ochtendgebed en dat is nog laat vergeleken met andere kloosterordes.

Op een van de avonden zaten we aan het kloosterbier in toch wel een bijzondere samenstelling: broeder Gabriel, een van de monniken uit het klooster, een vriend van hem uit Amsterdam die betrokken is bij een van de pioniersplekken van de PKN, mijn vriend Jan die veehouder is en tevens proponent binnen de PKN, een andere bezoeker die zich als agnost voorstelde en ondergetekende. Een niet alledaags gezelschap. Centraal stond echter broeder Gabriel, een nog relatief jonge man, die blijk gaf van een goed inzicht in heel veel zaken. Hij bleek onder andere zeer goed op de hoogte te zijn van de kerkelijke situatie in Nederland en had zelfs ooit een keer een dienst meegemaakt in een van de megakerken op de Veluwe. We hebben die avond lang en intensief met elkaar gesproken over wat onze diepste drijfveren zijn als het op geloven aankomt: gesprekken van hart tot hart, gesprekken die je lang bijblijven; kerkmuren verdwijnen dan eventjes.

De volgende morgen tijdens het ochtendgebed zat broeder Gabriel aan het orgel. Na afloop speelde hij, met alle registers open, Psalm 150 op de Geneefse melodie. “Looft God, looft Zijn naam alom. Looft Hem in Zijn heiligdom.” Het was uit het hart gegrepen. Het leek zomaar even op een protestantse dienst.

Als u het nog tegoed heeft, een fijne vakantie toegewenst. Vergeet niet de plaatselijke kerkdienst te bezoeken, het kan bijzondere ontmoetingen opleveren.

Ad Duijm