Het was tijdens de Jom Kipoeroorlog in oktober 1973. Ik was elf jaar en lag al zeker een week of zes in het ziekenhuis De Weezenlanden in Zwolle. Ik had een darmperforatie gehad, was geopereerd, had buikvliesontsteking en was erg ziek. Ik weet nog dat ik ze overal zag: dikke vette spinnen! Ze zaten op mijn bed, op de muur, ja overal. Ik waarschuwde mijn moeder. Maar ik was de enige die ze zag. Ook meende ik dat ik met klompen aan in bed lag. Waanbeelden, veroorzaakt door hoge koorts. Ik lag op een klein kamertje recht tegenover een dichte deur met een klein raampje erin met daarboven een kruisbeeld. Toen het wat beter met me ging, mocht ik met mijn favoriete zuster mee naar de kelder. Daar stond een groot apparaat waaruit ze ijsklontjes haalde, wel een hele kan vol! Een andere herinnering is dat ik graag even op de gang zat te kijken naar de grote klok. U weet wel, zo’n klok die je ook op het station ziet. Na negenenvijftig seconden staat hij even stil om de grote wijzer een minuut te laten verspringen.

Nu heeft elke kamer in het Erasmus een klok met lichtgevende wijzers en cijfers. Ik heb er al heel wat uurtjes naar liggen kijken vooral in de nachten. Een verschil is dat de grote wijzer niet ineens een minuut verspringt. Na elke tien seconden schuift hij een klein beetje op.

Het is zondagavond even over zes. Ik ben nog steeds in het ziekenhuis en overwon de afgelopen dagen een heftige bacterie in mijn bloed. Deze was via een lijn in mijn lichaam geslopen. Gisterenavond moest een kleine operatie plaatsvinden om de bron van de bacterie te verwijderen.  Nu ik geen lijn meer heb, moet ik wat beter gaan eten en dat lukt weer. Gerjanne eet haar brood en ik voorzichtig wat warm eten. We hadden zojuist een mooi gesprek met de jonge vrouw die mijn maaltijd bracht. Ze vertelde over hoe ze zelf jaren terug genas van baarmoederhalskanker in fase vier. Terwijl we er samen nog wat over aan het praten zijn, gaat ineens de genoemde klok volledig op de loop. De klok draait als een dolle. De kleine wijzer haalt de secondewijzer ruim in. Tientallen uren schieten in een paar minuten voorbij. Zo onverwacht de klok vooruit rende, zo plotseling gaat hij op exact de juiste tijd weer zijn ongestoorde gang. We hebben het beiden gezien, anders zou ik denken dat ik ondertussen een beetje teveel morfine heb gehad.

Het is misschien gek, maar ik dacht meteen aan het bijbelverhaal over Hizkia, koning van Juda rond 700 voor Chr. Het boek twee Koningen vertelt ons dat de koning ernstig ziek wordt. De profeet Jesaja vertelt hem dat hij spoedig zal sterven. Hizkia ligt op bed en draait zijn gezicht naar de muur en smeekt de Here God om genezing.  Jesaja komt terug en zegt namens de Heer dat de koning nog vijftien jaar te leven krijgt. Natuurlijk is Hizkia blij, maar hij is ook een mens en verlangt voor de zekerheid een teken. En die krijgt hij: de zonnewijzer gaat tien graden achteruit. Wat bijzonder voor deze nog jonge koning. Hij mag nog vijftien jaar leven en zijn volk dienen. Wat betekent dit dan voor mij? Of heeft het niets te betekenen en komt het omdat ik denk in bijbelverhalen? Ik merk dat ik er wel gevoelig voor ben en ook zoek naar tekenen van nieuw leven en overwinning. Maar ik weet van mijzelf ook dat ik razendsnel associeer dus ik ben graag voorzichtig, maar niet ongelovig of zonder verwachting. Zo gaan mijn gedachten, zo spreek ik, zo schrijf ik een blog.

PS. Vandaag of morgen hoop ik thuis te komen.

Ik sluit af met een tekst uit Klaagliederen 3.

Goed is het geduldig te wachten op de Heer,

die redding brengt.

Fijne week.   Ds. Wouter.