Wij kijken over het water. We staren in de verte. Elk moment is het uitzicht anders. Wanneer de zon verdwijnt achter een dikke wolk wordt het water dreigend zwart. Even later valt een enkele lichtstraal over de onrustige zee. Een lichtstraal komt dichterbij en even later valt ze op ons gezicht. Zilverachtig glinstert de oppervlakte van de watermassa ons tegemoet. We genieten van het moment. Lichtval doet veel. In de schilderkunst en fotografie is de lichtval bepalend hoe het onderwerp uitkomt. Het verandert het perspectief en de stemming.

Ik vind dit wel een mooie metafoor voor onze situatie nu. Ons leven is nu in een ander licht komen te staan. Afgelopen vrijdag kwam als een donkere wolk. De uitslag van de onderzoeken was niet best. Zeg maar gewoon slecht. Tegen alle hoop en verwachting in zijn er uitzaaiingen gezien. Donkere wolken pakken zich samen. We zijn teleurgesteld en verdrietig.  Moet dit nu echt zo zijn? Toch wil ik de waaromvraag niet stellen. Daar ben ik nooit zo van geweest en nu dus ook niet. Bovendien…. met welk antwoord zou ik tevreden zijn?
We proberen over ons leven en onze toekomst het licht van God te laten vallen. Dat hebben we altijd gedaan en dat is ook nu ons verlangen. Aanstaande dinsdag zijn we opnieuw in het ziekenhuis om te bespreken hoe het verder moet.
Ik kreeg een mooi boekje via de post. Vanmorgen lazen we eruit. Graag deel ik een klein stukje van die tekst.
 
Ik gun je elke dag een engel,
die voor je zorgt wanneer het niet
zal gaan zoals je graag zou willen
en je geen enkel lichtpunt ziet.
Ik gun je zonnige gedachten
die iets verzachten van je strijd,
gestreden in de lange nachten
van bange zorg en eenzaamheid. 
 
Ik gun je alle mooie dingen,
die ieder mens zo dolgraag wil
en dat je in de trieste dagen
toch even blij kunt zijn en stil.
 
Heb een goede week onder de zegenboog van de Heer.
Ds. Wouter.