Wanneer je de diagnose kanker hebt gekregen, komt alles anders binnen. Meestal heftiger! Een lied, een uitspraak een bericht van iemand anders die een slechte diagnose heeft gekregen. Ik merk dat ik emotioneler ben geworden. Neem nu het televisieprogramma ‘over mijn lijk’. Het is een wat minder appetijtelijke titel en de inhoud is heftig maar ook realistisch. Ik vind dat elke oncoloog hier naar moet kijken. Het is een portret van vijf jonge mensen met kanker. Ze zijn allemaal tussen de twintig en begin dertig. Jonge levenslustige mensen die plotseling hebben te dealen met ziekte, chemo, haaruitval, doodmoe zijn en nog veel meer. Bovendien is hun leven binnenkort afgelopen. Ik merk dat het me veel doet omdat er herkenning is en omdat ik het gewoon zo moeilijk vind om te zien dat een jonge moeder van twee kindjes de balans moet opmaken en binnenkort zal sterven. Dan zit ik zomaar te janken om zo’n portret van een jong gezin dat leeft met kanker.

Zondagmorgen mocht ik weer in het midden van de gemeente staan. De dagen ervoor waren best spannend. Kan het doorgaan of niet. Steeds weer verhoging en lang niet fit. Dit hoort typisch bij chemo. Donderdagavond zat ik nog geheel tegen mijn zin urenlang op de HAP. Hele families trokken het koffiezetapparaat leeg en ik moest veel geduld hebben. Ik had de arts wat onder druk gezet, niet netjes, en gezegd dat ik absoluut niet wilde blijven. Ze trok zich er terecht niet veel van aan, maar na overleg mocht ik toch naar huis.

Zaterdag ging het al een heel stuk beter en op zondagmorgen kon ik de dienst doen. Daar was is dankbaar voor.  De liederen kwamen anders binnen en de gezichten van de mensen deden me goed. Tijdens de lezing uit het evangelie viel mij ineens een tekst op die ik tijdens de voorbereiding op de dienst niet had opgemerkt. De tekst raakte me zo dat ik het niet na kon laten om te vertellen wat er met mij gebeurde. Het ging om de volgende woorden ‘zij die wonen in de schaduw van de dood, worden door het licht beschenen’. Wat mooi gezegd en voor mij ook waar. Leven in de schaduw van de dood. Ja, precies zoals het is. Nu is het natuurlijk zo dat dit in zekere mate voor iedereen geldt, maar als het je is aangezegd, is het toch anders. Over alles wat ik doe valt een schaduw. Kanker echoot dood, zo hoorde ik iemand bij Jacobine Geel zeggen.  Daarom komt alles ook zo anders binnen. Maar er is ook een andere kant. De kant van het licht. Het licht dat over mijn leven valt. Want de situatie waarin ik verkeer, brengt me ook veel. Nieuwe inzichten, andere mensen op onze weg, intensiever genieten van iets moois, de diepte in…. Als het donker is, valt een lichtstraal extra op. En ik probeer het bewust om in het licht te gaan staan. Dat is ook een keuze. Eerder heb ik al gezegd: ik ga zeker niet in de kelder zitten. Daar is alleen maar duisternis en kilte. Ik zoek het licht en het valt soms zomaar over mij en ons heen.

Februari is door de kerken uitgeroepen als maand van de bijbel. Soms is de bijbel tegendraads. Zeggen we dat het een moeilijk boek is. Nemen we te weinig tijd om het boek toe te laten in ons leven. Zitten we al vol met woorden en beelden. Mijn ervaring is dat de bijbel telkens weer verrast. Er komen lichtstralen uit en er zit iemand in dat boek. Het is een boek dat je nooit uitkrijgt ook al heb je het gelezen van kaft tot kaft. Dit boek heb je nooit in je broekzak. Soms, onverwacht, springt Gods liefde eruit zomaar rechtstreeks in je hart. Zoals met die tekst van gisterenmorgen uit Matteüs 4. Zo’n woord wordt dan even een wandelstok waarmee je weer wat verder kan pelgrimeren op de weg naar de toekomst van God.

Ik sluit graag af met een mooie zegenspreuk

God, wees ons genadig en zegen ons,

laat het licht van uw gelaat over ons schijnen. 

Ik wens u allen een goede week onder de zegen van de Heer.

ds. Wouter