Tijdens mijn ochtendwandeling kwam ik vanmorgen nagenoeg niemand tegen. Misschien te vroeg of te koud? Normaal vind ik dit jammer, maar nu is het beter. Wel zag ik beren in allerlei maten en kleuren. Zo zat er één hele grote beer op een stoel voor het raam. Weer een andere beer zat goed verstopt en keek om het ‘hoekje’ van een bloempot. Ik zag witte en bruine beren, hele oude beren en nieuwe, groten en kleinen. Ik wist niet dat er zoveel beren in Lopik zijn. Sommigen zwaaien en kijken met hun mooie kraaloogjes naar buiten. Wat doen toch al die beren voor het raam? Ze wachten…  Ze wachten tot ze gezien worden door kinderen.

Misschien heb jij ze ook al gezien! De teddyberen zijn deel van het spel Berenjacht. Door de corona crisis gaan veel leuke dingen voor kinderen niet door. Daarom zetten steeds meer mensen nu een teddybeer in de vensterbank. Het is de bedoeling dat wanneer kinderen naar buiten gaan (niet in een grote groep en met twee meter afstand) ze teddyberen gaan spotten en tellen. In Australië en Engeland is het spel al even een hit en nu wordt het dus ook in Nederland gespeeld en ook in Lopik. Bij ons staan er ook al een paar voor het raam. Leuk als je even langskomt en ze opzoekt en wel even zwaaien dan hoor! Zo kun je een soort speurtocht houden en even op berenjacht gaan.

Gisterenmorgen mocht ik weer een dienst verzorgen. De voorzorgsmaatregelen waren niet van de lucht. Alle aanraak punten waren door de koster ontsmet en we waren in totaal maar met zeven mensen. Dit is echt het minimum om een dienst te verzorgen en tegelijk uit te zenden met beeld en geluid. Ik vond het weer een bijzondere ervaring. Twee minuten voor half tien stapte ik uit de auto, de deur van de kerk stond open, iedereen was al op zijn plaats in de kerkzaal. Nadat ik mijn jas had uitgedaan liep ik regelrecht naar het liturgisch centrum. Na een korte knik naar de ouderling, de organist, de koster en de mensen van de techniek begon de dienst. De dienst was ingetogen. Wel hebben weer veel mensen rechtstreeks afgestemd. Dat kunnen de mensen van de techniek meten. We zijn als kerkenraad dankbaar dat we op deze manier toch gemeente kunnen zijn en elkaar kunnen bemoedigen.

De crisis gaat onverminderd door. Het houdt ons allemaal bezig. Mooi dat naast alle verdriet en zorgen ook mooie initiatieven ontstaan. Het lijkt wel of we er socialer van worden en meer op elkaar betrokken. De afstand tot elkaar kan overbrugd worden door iets kleins: even een telefoontje, een kaart of een berichtje. Veel ondernemers die zelf in de financiële zorgen zitten, denken toch aan hun medemens en geven bloemen, groente, maaltijden en nog veel meer aan wie dat hard nodig hebben. Fijn dat we elkaar op een andere manier leren kennen. Wat zou het mooi zijn wanneer we dit weten vast te houden. Want het kan nog wel eens een hele tijd duren voordat het leven weer ‘normaal’ wordt. En, zo vraag ik me af: hoe zal het zijn wanneer de crisis voorbij is? Zullen we er echt door veranderen? Hierbij moeten we dan niet denken aan de ander die moet veranderen, maar aan onszelf. Hoe komen we er straks zelf uit? En wat kunnen we dan anders doen? Wel mooi en goed om hier al eens over te denken.

Ik geef u graag een mooie tekst uit Spreuken 16 mee.

Een vriendelijke uitspraak is een korf vol honing,

zoet voor de ziel en gezond voor het lichaam.

Ik wens u een goede week. Pas op uzelf en let op de ander.

Ds. Wouter