Blogs van Ds. Wouter Schraven

Zondag was met recht een zondag. De zon kwam op en liet de sporen van de koude nacht verdwijnen. Elk seizoen heeft zijn eigen charmes en kleuren. Laat in de ochtend zijn we wezen wandelen langs de Kromme Rijn bij Oud-Amelisweerd en Rhijnauwen. De herfstkleuren waren...

Soms lijkt het of er niets aan de hand is. Wij lopen samen door Veere. Er is veel woei-woei, maar de zon schijnt en de mensen zijn aardig. We drinken een kopje koffie op een terras met verwarming. In een al te aardig winkeltje koop ik een leren pet en een wollen muts....

Wij kijken over het water. We staren in de verte. Elk moment is het uitzicht anders. Wanneer de zon verdwijnt achter een dikke wolk wordt het water dreigend zwart. Even later valt een enkele lichtstraal over de onrustige zee. Een lichtstraal komt dichterbij en even...

Afgelopen week kreeg ik een kaartje met op de voorzijde een klavertje vier en daarbij de wens: heel veel geluk. Dat is weer eens wat anders dan: de Heer is bij je en wees niet bang. Geluk! Wie wil het niet hebben? En wie kan er zonder? Zonder geluk vaart niemand wel!...

Het was tijdens de Jom Kipoeroorlog in oktober 1973. Ik was elf jaar en lag al zeker een week of zes in het ziekenhuis De Weezenlanden in Zwolle. Ik had een darmperforatie gehad, was geopereerd, had buikvliesontsteking en was erg ziek. Ik weet nog dat ik ze overal...

Het is zondagavond. Ik zit even in de zogenaamde Lounge van afdeling twaalf. Er komt een man in zwart kostuum uit de lift. Hij heeft een jongen van een jaar of vijftien bij zich en zegt dat hij hier kan wachten. Ik denk: dit is vast een dominee die op zondag na de...

Het is zondagmiddag half vijf. Ik lig in het ziekenhuis en kijk naar de druppels chemo die uit een grote infuuszak traag in mijn lichaam vallen. Ruim 50 uur is dit nu al aan de gang, nog een half uur te gaan. Ik denk eraan dat deze druppels mijn vriend zijn. Ze moeten...

Grote ogen volgen ons. Het zijn de ogen van een aantal kalveren in de wei. Het is zondagmiddag en wij wandelen net buiten het plaatsje Cabauw in de richting van 'de middelste molen'. De toevoeging 'middelste' doet vermoeden dat er meer molens hebben gestaan om de...

Ik zit in een rolstoel met de infuuspaal voor mij.  Een Afrikaanse jongen duwt me door de gangen van het Erasmus op weg naar weer een CT-scan. Woorden zonder boodschap kaatsen dof tussen ons heen en weer. Buiten is het warm, de gangen kil en lang. Binnen in mij heerst...

Het werd me verteld.  Ik heb slecht bericht voor u.  U hebt Alvleesklierkanker.  Ik moet me vasthouden aan de tafel van de dokter en aan Gerjanne om niet om te vallen. De eerste week gaan steeds twee korte zinnen door heel mijn bestaan: ik heb het en jk ben ten dode...