Op zondag 11 november stierf vader De Zwaan. Het was de dag van Sint Maarten. Het verhaal gaat dat Maarten op een koude avond een bedelaar bij de poort van de stad zag zitten. De arme man bibberde van de kou en zou wellicht die nacht sterven. Maarten pakte zijn zwaard en sneed zijn eigen mantel doormidden en gaf de helft aan de arme man. die nacht verschijnt Christus hem in een droom en zegt: Ik was naakt en jij hebt mij gekleed. Maarten bekeerde zich tot het christendom en werd de grondlegger van de Palliatieve zorg ook wel mantelzorg genoemd. Het Latijnse woord voor mantel is Pallia. Vader Johan was ook een mantelzorger. Toen hij nog maar achttien jaar was zorgde hij voor zijn moeder die toen al vele jaren weduwe was. Tot het einde verzorgde hij haar. De laatste jaren van zijn leven was hij mantelzorger voor zijn vrouw. Op maandag hebben we alles geregeld. Moeder Harmpje verraste ons door te kiezen voor een witte rouwauto. Het werd er niet één maar twee. Want amper waren we thuis toen er werd gebeld en gezegd ‘nu is moeder ook overleden’. Pardoes blies ze haar laatste adem uit. Ze had al vaak voorspeld dat ze hem spoedig zou volgen, maar daar was eigenlijk geen medische reden voor. Even later lagen ze naast elkaar in de kamer. Het leek een film waarin we terecht gekomen waren. Verschillende emoties vochten om voorrang. Iedereen ontzet, maar ook dankbaar. Zoals ze hebben geleefd, zijn ze ook gestorven. Ze waren onafscheidelijk: vroeger samen op de motor, eens samen oma en opa van het jaar, samen jarig, samen in lief en leed, samen in de naam van Jezus, samen in leven en in sterven.

In mei hadden we nog gevierd dat ze 65 jaar getrouwd waren. Het was een mooi feest dat nu nog meer waarde heeft in onze herinnering. Ze waren samen geboren op 07-01 en werden samen begraven op 17-11. Het werd een koninklijke dag. De jongens droegen vader en de meisje moeder. Als twee witte zwanen ‘gleden’ de witte wagens over het allee. Eerst achter elkaar en het laatste stukje synchroon naast elkaar. Hand in hand volgden we zoals het zwanen betaamd. We waren slechts twee honderd meter van de plaats waar ze altijd gewoond en gewerkt hebben. De zon scheen, bladeren vielen in kleuren om ons heen. In de verte klonk het zuivere geluid van de bugel ‘Eens als de bazuinen klinken’ en ‘Nu jaagt de dood geen angst meer aan want alles, alles is voldaan, wie in geloof op Jezus ziet die vreest voor dood en helle niet’. We zongen samen nog het lied van vertrouwen, baden ons gebed en lieten de zegen van Heer over ons aller leven neerdalen. De kleinkinderen legden rozen, veelkleurig en met liefde. Ieder had zijn eigen gedachten en herinneringen. Nog eenmaal stonden we in stilte om hen heen.

Rustig glijden er twee zwanen

steeds verder bij ons vandaan.

En met een vredig hart

kunnen wij nu ook weer verder gaan. 

Zondag was het Eeuwigheidszondag. Op deze dag herdenkt de kerk de gestorvenen. Er werden kaarsen ontstoken en witte roos voor elke overledene. De voorganger in onze kerk las het mooie evangelieverhaal van de jonge man uit Naïn. Zijn moeder, een weduwe droeg hem naar het graf. Hij was gestorven en was haar enige. Wanneer de stoet van rouw en dood bij de poort van de stad komt, is daar Jezus. Hij staat stil bij het verdriet van deze vrouw en raakt de baar waarop de dode ligt aan en geeft de jongen terug aan zijn moeder. Een kwetsbaar verhaal. De boodschap was voor wie het horen en geloven wil: Jezus overbrugt de kloof tussen leven en dood. Hij is de Levende en komt ons tegemoet met de belofte van nieuw leven.

Ik sluit graag af met een paar woorden van een mooi lied van de Eeuwigheidszondag

Eens, als de bazuinen klinken,

uit de hoogte, links en rechts,

duizend stemmen ons omringen,

ja en amen wordt gezegd,

rest er niets meer dan te zingen,

Heer, dan is uw pleit beslecht.

 

Van die dag kan niemand weten,

maar het woord drijft aan tot spoed

zouden wij niet haastig eten,

gaandeweg Hem tegemoet,

Jezus Christus, gisteren heden,

komt voor eens en komt voor goed.

Heb een fijne week onder de zegen van de Heer.

Volgende week maandag leest u hier een blog van Judith, een jongere uit onze gemeente.