Wouter Schraven werd op 7 maart 1962 geboren in Zwolle, als oudste zoon van Gerard en Geertruida Schraven-Hoekert. Na hem volgden er twee zusjes en een broer. In de geloofsgemeenschap Luctor et Emergo waar het gezin bij hoorde, leerde Wouter Gerjanne kennen. Vanaf zijn zeventiende waren zij een stel en samen werden ze volwassen. In de geloofsgemeenschap was Wouter van jongs af actief, onder meer binnen het jeugdwerk. Ook werd hier de kiem gelegd voor zijn betrokkenheid bij Roemenië. Hij bracht er indertijd illegaal bijbels en medicijnen. De liefde voor Roemenië is altijd gebleven, in woord en daad.

Wouter wist niet goed wat hij wilde gaan doen tot Wouters vader hem vroeg in zijn schildersbedrijf te komen helpen. Zo werd Wouter een ervaren schilder. Zijn interesse voor theologie is altijd groot geweest. Daarom begon hij in deeltijd aan de studie theologie, de laatste vijf jaar studeerde hij fulltime aan de universiteit. Ondertussen waren Gerjanne en Wouter getrouwd en woonden ze in Elburg, waar Laura en Ruud geboren werden. In 1996 werd Wouter met veel vreugde predikant in Andel en daar werd Rosalie geboren. In 2012 reageerde hij op de vacature in Lopik. Ook daar was hij al snel een vertrouwde gestalte in het dorp, herkenbaar aan zijn mooie krullen.

Wouter was een betrokken en geliefde predikant die jong en oud aansprak. Hij wist iedereen te raken met zijn gedachten, preken en blogs. Daarnaast was hij onvermoeibaar bezig om samen met anderen te vernieuwen en activiteiten op te zetten, waarvan sommige het hele dorp ten goede kwamen. Wouter wás er voor de mensen, als een herder en een wijngaardenier. Zoals vriend Geert het onder woorden bracht: Met de scherpte van ‘herdersogen’ keek Wouter in opdracht van Jezus de wijngaard over. Snoeide met inleving, bond op met kracht, plantte in zachte aarde en oogstte in eenvoud.

Vanaf hun vroege jeugd kenden Wouter en Gerjanne ziekte en verdriet van dichtbij, binnen de gezinnen van herkomst en later ook in hun eigen gezin. Wouter zelf is verschillende keren heel ziek geweest. In de zomer van 2019 kreeg hij de diagnose alvleesklierkanker, wat een enorme schok veroorzaakte. Al snel bleek dat er uitzaaiingen waren. Het was heel moeilijk toen de nare bijwerkingen van de behandeling in Duitsland hem eind oktober noodzaakten hiermee te stoppen. Tot dan toe was Wouter met hart en ziel betrokken gebleven bij het gemeentewerk. Waar mogelijk was hij voorgegaan in diensten en bleef hij mensen bezoeken. Na het besluit te stoppen met de behandeling, hoopten Wouter en zijn gezin op nog een tijdje samen, maar helaas ging het snel achteruit. Op vrijdag 4 december is hij gestorven.

Wouter heeft goed nagedacht over zijn afscheid. Op vrijdag 11 december hebben we hem tijdens een avondwake herdacht. Op zaterdag 12 december herdachten we Wouter in een dankdienst voor Gods aangezicht. Zijn kinderen spraken een in memoriam uit. De liederen die gezongen werden, de woorden uit de bijbel en de gedichten die gelezen werden: Wouter heeft ze allemaal zelf aangedragen. In de overdenking stonden Psalm 139 en de gelijkenis van de kostbare parel uit Matteus 13, 45 en 46 centraal. Zo liet Wouter ons een bijzondere, geestelijke erfenis na. We hebben Wouter lopend naar de begraafplaats gebracht en daar is zijn lichaam in de aarde gelegd als een zaad voor de dag van de oogst, de dag van Jezus Christus, die gezegd heeft: ‘Wie in Mij gelooft zal leven, ook al is hij gestorven.’

Onze gedachten en gebeden gaan uit naar Gerjanne, Laura & Sabine en Robin, Ruud & Iris, en Rosalie & Robbert-Jan.