Ik ben niet geschikt om ziek te zijn. Misschien kan iemand anders het beter. Het went van geen kant. Vooral de onzekerheid speelt me parten. De tijd van Corona is daarbij niet helpend. De ziekte zelf brengt al zoveel onzekerheid met zich mee en dan ook nog eens Corona.

Onzekerheid. Nu heb ik het niet over onzeker zijn over mijn uiterlijk, over wat ik aan heb of over wat ik doe. Maar veel meer over wat me overkomt. En het lastige daaraan is dat ik daar geen grip op heb. Het zijn de dingen die mij en jou overkomen. Daar kun je niet zoveel aan veranderen. Wat ons overkomt, onttrekt zich meestal aan onze invloed en keuze. Aan de meest feiten in ons leven kunnen we niets veranderen.  Waar je geboren bent, welke kleur je hebt, of je groot of klein bent, ziek wordt of tot je negentigste gezond. Het is niet aan ons. Maar we hebben er wel mee om te gaan. En hoe we ermee omgaan, maakt het verschil. Wanneer ik me somber voel en dat heb ik de laatste tijd nogal eens, dan vind ik het nog lastiger om positief om te gaan met wat me overkomt en alle onzekerheden en tegenslagen.

Zo kreeg ik vorige week bericht dat de opname naar donderdag 15 oktober verschoven is en dat ik waarschijnlijk langer moet blijven in verband met Corona voorzorgsmaatregelen. Waarschijnlijk zal ik ook op mijn kamer moeten blijven. In Duitsland zijn ze streng en wellicht is dat goed. Maar voor mij is het helemaal niets om zolang op een kamer te verblijven. Maar welaan. Ik moet niet te lang tobben en er gewoon weer iets van maken. Een stelletje boeken mee en een laptop, fruit en ongezonde pepernoten. En vanmiddag gaan we maar even een klein eindje wandelen. Nu kan het nog.

Wat me verder onzeker maakt, is dat ik meer en meer pijnklachten heb. Is het van de chemo? Is het van de ziekte? Of maak ik me teveel zorgen. Er is niemand die mij daar antwoord op kan geven. Dan raak ik in een neerwaartse spiraal en verknoei mijn tijd met zorgen maken. Maar goed, ik ben een gewoon mens en niet geschikt om ziek te zijn. Wat zegt de bijbel erover? Meestal gaat het over vertrouwen houden en in het bijzonder vertrouwen op de Here God. Dat doe ik ook wel, maar het is soms zo makkelijk gezegd als je niets mankeert en de dagen voorbij vliegen. Dat laatste zeg ik misschien wel te snel. Want er zijn ontzettend veel mensen die lijden aan het leven, aan verlies en aan een ziekte. Er is zoveel verdiet en onzekerheid. Heel de schepping zucht! Ik probeer mijn lijden dan ook maar te zien als een onderdeel van het grote lijden in deze wereld. Al die miljoenen mensen die op de vlucht zijn. De vele miljoenen die ernstig ziek zijn en dat onder erbarmelijke omstandigheden. Allen die gemarteld worden en in eenzaamheid sterven. De tientallen miljoenen die gebukt gaan onder ernstig geestelijk lijden. Wat is er veel verdriet en onzekerheid.

Een moeilijke tekst uit de bijbel vond ik altijd ‘U hebt mijn klacht omgezet in een dans, mijn rouwkleed weggenomen, mij in vreugde gehuld’. Deze woorden staan in Psalm 30. Ik dacht eigenlijk dat dit betekent dat God de moeilijke situatie verandert in een feestelijk gebeuren. Dus weg met de klacht en laat de vreugdedans maar komen. Maar zo het niet zijn. Het betekent eerder dat je de reidans en de vreugde moet opzoeken. Dat het accent anders moet. Weg van de klacht en het rouwkleed. Een eind gaan wandelen. De ontluikende warme kleuren van de herfst omarmen. Oog hebben voor wat goed is. Oog hebben voor God en zijn goedheid. Dan raak je weg bij je eigen onzekerheid en pijn. Zo komt het woord uit Psalm dertig in een ander perspectief. Dan komt er weer licht, licht van Boven. Ik sta er voor open en ga weer mijn best doen.

Hart onrustig vol van zorgen

vleugellam geslagen ziel,

hoop op God en wees geborgen.

Hij verheft wie nederviel.

Eens verschijn ik voor de Heer,

vindt mijn ziel het danklied weer.

Hij mijn God, Hij heeft mijn leven

dikwijls aan de dood ontheven.    Psalm 42: 7 uit het Nieuwe Liedboek

Hartelijke groet en Gods zegen voor vandaag en morgen.

ds. Wouter