Lieve mensen,
Het boek ‘Zonen van Abraham’ is uit. Vorige week schreef ik iets over de inhoud van het boek. Afgelopen vrijdag zat ik in een wachtruimte en dat is altijd een mooie gelegenheid om te lezen. En zaterdag had ik na wat klusjes de tijd om het uit te lezen. Het boek heeft mij het inzicht gegeven dat processen van verandering en van verzoening tijd nodig hebben en vooral toewijding. Elias Chacour, de hoofdpersoon in het boek krijgt als jonge priester de geestelijke zorg voor een palestijns bergdorp in Galilea. De pastorie is totaal vervallen en leeggeroofd. De koster probeert de jonge priester de eerste dag meteen al de stuipen op het lijf te jagen door hem uit te schelden en te zeggen dat hij niet welkom is. De deur van de kerk hangt nog aan een schanier en op zondag komen er amper vijf mensen naar binnen. Het dorp is verscheurd door ruzies en familieconflicten. De dagen zijn er heet en de harten koud als steen. Vele jaren mag Chacour er werken. Hij doet dat met liefde en toewijding, maar soms ook met wanhoop en vertwijfeling. Uiteindelijk komen er vruchten. Vruchten van verzoening en vergeving. De kerk wordt een levende gemeenschap. De mooiste zin uit het boek vond ik “Wanneer ik als een ware dienaar van God en de mensen de wereld wilde ingaan, dan was mijn eerste opdracht om vredestichter te zijn”.
Over de diensten van gisteren ben ik vervuld met blijdschap. Zoveel mensen om het geloof mee te delen en samen brood en wijn te ontvangen uit de hand van de levende Heer. Het heeft me ontroerd en goed gedaan. In de morgendienst vertelde ik over een ‘innerlijke draad van vrede’. Wat is het mooi als zo’n draad door je leven loopt. Soms wordt die draad doorbroken, voor even of voor langere tijd. Dan is er onvrede en hardheid in het hart. Ontevredenheid over wat is en gezeur over wat ontbreekt, verzuurt het leven. Wat een overweldigend geluk als je die draad weer op mag nemen. Vrede met God en met jezelf is een grote rijkdom.
Vanmorgen hoorde ik een weervrouw op de radio zeggen dat er langzaam maar zeker wakken in het wolkendek gaan komen. Nu moet het toch niet gekker worden: wakken in het wolkendek. Ik ken alleen maar wakken in het ijs. Graag gingen wij vroeger schaatsen op het Veluwemeer bij Elburg. Daar kon je al vroeg schaatsen zo onder de beschutting van het riet. Mijn moeder vond het maar niets en stond doodsangsten uit. Wat was het geval? Er waren watervogels die er voor zorgen dat de ijsvloer niet gelijkmatig dichtvroor. Dan had je wakken. Soms met een dun laagje ijs en dat was vooral verraderlijk. Wakken kunnen ook veroorzaakt worden door de wind. Dan heet het: windwakken. Het ging altijd net goed met ons op het ijs. Gevaarlijk kraken vonden we wel spannend ook. Maar wakken in het wolkendek was voor mij vanmorgen nieuw. Ze had overigens wel gelijk. Sterker nog: het is één groot wak geworden met hier en daar een stukje ijs.
De Sint is weer in het land. De nationale intocht was in Gouda en dat is net voorbij Hekendorp. Twee beladen gebeurtenissen die beiden niet op zichzelf staan. Over de zwartepietendiscussie heb ik nog nooit iets geschreven. Ik snap het ook niet zo goed. In mijn beleving is het een spel. Ik heb wel eens Sinterklaas gespeeld. Ik was geselecteerd op de lengte. Dat was in Wijk en Aalburg in een grote sporthal. Er kwamen achter elkaar tien klassen kinderen voorbij. Met een groot boek op schoot en zo af en toe een aardig kind leek het heel wat. Toch waren er veel kinderen bang. In mijn beleving niet voor zwarte piet, maar voor die grote mysterieuze Sint. Wel aardig om een keer te doen, maar mij ook niet meer gezien met zo’n warme baard en hoge Mijter. Voor zwarte piet zal ik wel nooit gevraagd worden. Daar ben ik niet lenig genoeg voor en ook mijn lengte is niet juist. In Gouda werd wel heel veel roet in het eten gegooid, ook weer overdreven. Iemand in Gouda noemde de zwarte pieten ‘look-a-likes’. Je moet er maar op komen. De problemen met de vogelgriep zijn ingrijpend. Laten we hopen dat de schade beperkt blijft. Ik vind het ook altijd vreselijk als al die dieren ‘geruimd’ moeten worden. Dat heeft de Schepper vast niet zo bedoeld.
Aanstaande zaterdagavond is er weer een gezellig etentje in Uitweg. Tot nu toe hebben zo’n veertig mensen zich opgegeven voor de maaltijd. Adriaan zal de houtkachel wel weer aansteken en de voorbereidingscommissie gaat weer druk aan het koken en bakken. Ik mag samen met twee anderen voor het toetje zorgen. Weer een hele uitdaging, maar het gaat vast gezellig en lekker worden. Er zijn nog een paar kaartjes. Kosten vijftien euro per persoon.
Ik sluit graag af met de volgende woorden: Kijk in de spiegel en zie de schoonheid van Gods’ liefde voor jou.
Ik wens u allen een goede week onder de zegen van de Heer. ds. Wouter
Recente reacties