Lieve mensen,

 

We zijn net terug uit Roemenië. Van zaterdagmorgen tot dinsdagmorgen vier uur zijn we met acht mensen uit onze kerk in Kelementelke geweest. Het is klein Hongaars dorpje in Transylvanië midden in Roemenië. Eerst was het voor ons niet meer dan een naam, nu heeft het een gezicht gekregen door wat we daar gezien en ervaren hebben. De gastvrijheid was overweldigend. We hebben genoten van de liefde die deze mensen aan ons hebben betoond. Dat raakte ons aller hart en geeft nieuwe hoop en kracht. Ik kan ervaren dat God ons aan elkaar geschonken heeft. Ook de persoonlijke vriendschap met de predikant daar doet me goed. De communicatie lag op hartsniveau en hij is vrolijk en op een goede manier vroom. Wat me vooral ook weer opviel, is dat velen met liefde geven van het weinige dat ze bezitten. Geven van je overvloed is mooi, maar dan breng je nog geen offer. Ik heb ervaren dat mensen offerden uit liefde. Dat raakt!

Het was ook intensief: omschakelen in cultuur, in taal en vooral de vele indrukken die blijven. De pijn van de diepe armoede en barre omstandigheden waarin een groot deel van het dorp verkeerd heeft mij en ons zeer geraakt. Op televisie zag ik onlang een documentaire over muren in Slowakije. Die muren waren gebouwd om de nederzettingen met straatarme Roma’s uit het zicht te houden. In Kelementelke staat geen muur, maar ik ervaarde wel een onzichtbare muur die spanning en scheiding oproept. Wat kunnen we doen? Ik moest denken aan een woord van Jezus ‘de armen zullen altijd bij jullie zijn’. Dus ook nu eind december 2014 met de kerst voor de deur. Dat vormt ook weer een uitdaging.

Het hoogtepunt was voor mij persoonlijk de eredienst op zondagmorgen. De kerk begon om 11.00 uur en als het hier in de kerk qua temperatuur zo koud zou zijn als daar dan zou het college van kerkrentmeesters nog vele klachten krijgen. Er was een andere warmte, eentje die van binnen komt of moet ik misschien zeggen van Boven. De preek die ik mocht verzorgen werd vertaald door de plaatselijke pastor Attila. Het thema was: Het bijzondere gebeurt in het gewone! Gewone mensen in Nazareth, Betlehem, Kelementelke en Lopik worden betrokken in het plan van God met onze wereld. Na de preek was de officiële ondertekening van het verbond dat we met elkaar sloten. Voortaan zijn we als kerkelijke gemeenten met elkaar verbonden. In Hongaarse klederdracht gestoken zong een groep meisjes samen met de predikant voor ons ‘Amazing Grace’. Wij overhandigende de meegenomen Paaskaars en ontvingen van hen een prachtig geschenk. Ik verklap nog niet wat het is, dat komt zondagmorgen.

Tijdens mijn vroege zondagse ochtendwandeling in Kelementelke zag ik iets dat ik in Lopik nog niet heb gezien: er werd een varken geslacht. Een hele gebeurtenis zomaar achter het huis. Waarom op zondag? De eveneens gekrulde pastor Attila zei nuchter: dan hebben ze tijd en is iedereen thuis, what can I say? Alle indrukken moeten nog wel weer een plaatsje krijgen, maar dat komt wel. Later zal ik er wel meer over vertellen.

Vanmorgen vlogen we terug vanuit Tirgu Mures naar Dortmund. In zo’n vliegtuig zit je dan met zo’n 180 mensen. Ieder mens heeft zijn eigen verhaal. Ik moest er wel aan denken hoe het zou zijn als er iets gebeurt op grote hoogte. Hoe zullen mensen reageren? Hoe zal ik reageren? De stewardes vroeg bij binnenkomst aardig aan mij of ik in het midden bij de nooduitgang wilde zitten. Ze had gezien dat ik aan de lange kant ben en dat heeft soms voordelen. In ruil voor deze gunst zou ik in geval van nood de deur moeten openen. Dat wilde ik wel, maar het dacht wel een denkproces op gang: wat zou ik doen als het fout gaat en ik de nooduitgang heb vrijgemaakt? Zou ik er snel zelf uit gaan, of zou ik anderen helpen de nooduitgang te gebruiken? Een vroom en snel antwoord is niet gewenst. Wel eens goed om over na te denken. Na een veilige reis zei de stewardes tegen iedereen die haar passeerde om door de gewone uitgang het vliegtuig te verlaten: have a nice day! Gelukkig hoefde ik geen tegenprestatie te leveren voor de ruime zitplaats. Het ging om de bereidheid

om te helpen.

Have a nice day! Zoiets dergelijks zeg ik ook vaak tegen de mensen als ze de kerk uitgaan. Toch is dat gevoel heel anders. Een vliegtuig is nog lang geen kerk. De mensen in een vliegtuig hebben doorgaans alleen met elkaar gemeenschappelijk dat ze dezelfde vlucht maken. In de kerk is er meer dat ons bindt. Daar maken we deel uit van een langere reis door het leven waarin we elkaar mogen helpen in het bijzonder in noodsituaties. Bovenal hebben we samen deel aan het leven met de Heer. Have a nice day!

Graag sluit ik af met een tekst uit Filemon. Het is uit De bijbel in gewone taal.

Vriend, door jou ben ik blij en vol goede moed, want jij houdt van andere christenen, en je geeft hun steeds nieuwe kracht.

Ik wens u allen een goede week onder de zegen van de Heer. ds. Wouter