Waarom?

Lieve mensen,

Veel mensen stellen deze vraag. Ze zijn in goed gezelschap want Jezus schreeuwde deze vraag ook het heelal in toen Hij hing aan een kruis. Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten. Het is een menselijke vraag die we stellen als we niet begrijpen wat ons overkomt en als we de gebeurtenis als onrecht ervaren. Een vraag die niet echt een antwoord verlangt. Bovendien, met welk antwoord zouden we tevreden zijn?

In mijn laatste blog van begin april schreef ik dat ik met vertrouwen naar het ziekenhuis zou gaan. Dat was ook het geval. Maar de ene ernstige complicatie volgde op de andere. Drie operaties in nog geen week tijd. Ik raakte alle vertrouwen kwijt. Hoe moet het verder en kan het nog wel verder? Ik voelde de pijn en zag het verdriet bij mijn geliefden. Twee weken lang leefde ik in een onbekend land. Niets kwam me vertrouwd meer voor. In de nacht veranderde mijn kamer in oude schuur, een weiland, een sloot, een kerkhof. De meest vreselijke dingen kwamen me voor ogen en de minuten kropen voorbij. Gezichten vervormden en ik zag wat er niet was. Na een week of twee hervond ik mezelf, nog steeds ernstig ziek, maar ik kreeg weer wat grip op mijn gedachten. Dikwijls heb ik toen gedacht aan woorden van psalm 23, me verbonden gevoeld met psalm 88 en zelfs de diepte van psalm 130 kwam akelig dichtbij, maar ook aan het woord van Paulus: wees geduldig in het lijden! Gelukkig kwamen me ook de positieve woorden van Jezus voor de geest: houd moed, Ik heb de wereld overwonnen.

Waarom? Ook ik heb dat gedacht. Maar al vrij snel besloot ik voor mezelf het antwoord niet af te wachten of mezelf in verbittering of boosheid te verliezen. Sommige dingen gebeuren nu eenmaal en met vertrouwen dat God er toch is, wilde ik graag verder gaan. Dat gaat dan met vallen en opstaan. Helpend was de aanwezigheid van geliefden, het gebed van familie en zoveel mensen die ik broers en zussen wil noemen. De ziekenzalving begin mei heeft mij veel goeds gebracht. Ik voelde me gedragen en ging als een ‘gezalfde’ mijn weg verder.

Waarom? Ach, ik weet het niet. Het zal vast betekenis hebben voor mij of voor iemand anders. Onderweg heb ik ook veel mensen ontmoet: artsen, verpleegkundigen en kamergenoten. Wat is er veel verdriet en slecht nieuws. Wat is er veel pijn, soms in een bed naast je. Je voelt je verbonden, maar toch zijn het ook weer twee werelden.

Waarom? En met welk antwoord kan ik tevreden zijn? We kregen meer dan vierhonderd kaarten met prachtige woorden en teksten. Wat bemoedigend en wat fijn. Ik en wij hebben er veel aan gehad. Op een van de kaarten stond een tekst uit 2 Korinthe 1: 3 en 4. Deze woorden hielpen mij wel verder bij de waarom-vraag. Misschien niet een duidelijk antwoord, maar voor mij wijzen deze woorden van Paulus wel een richting. Daarom wil ik ze u niet onthouden. “Geprezen zij de God en Vader van onze Heer Jezus Christus, de Vader die zich over ons ontfermt, de God die ons altijd troost en ons in al onze ellende moed geeft, zodat wij door de troost die wijzelf van God ontvangen, anderen in al hun ellende moed kunnen geven”. Dat vind ik wel mooi! Je leert er dus ook weer van en het zal helpen om anderen in nood weer moed en geloof te schenken.

Maandag 29 juni hoop ik mijn volgende blog te schrijven!

Hieronder volgt een stukje van mijn vrouw Gerjanne. Al de tijd van ziekte stond ze trouw naast me. Ook haar heeft het veel gekost. Ik dank haar voor de liefde en trouw. Ook de kinderen wil ik danken voor hun liefde en trouwe aanwezigheid. Zo wil ik u allen danken voor gebed en meeleven. De komende maanden zal ik moeten herstellen en hopelijk weer

volledig op krachten komen.

“Geprezen zij de Heer, dag aan dag draagt Hij ons”

Met deze tekst uit Psalm 68 zijn Wouter en ik 31 jaar geleden in het huwelijk getreden. Een prachtige tekst met een belofte! Deze tekst loopt als een rode draad door ons leven.

Vaak hebben we ervaren dat we gedragen werden door moeiten heen, maar ook zijn er momenten dat ik dat niet kon zien of ervaren. Het weten van de vaderarmen die onder mij/ons zijn is een grote troost. Het ervaren is iets anders. Vaak wordt het duidelijker achteraf ! Zo ook de afgelopen maanden tijdens het ziek zijn van mijn man, vader van onze kinderen, zoon en broer. Wouter heeft afgelopen week geschreven, dat hij het ziek zijn ervaren heeft als een dal van diepe duisternis. Ook voor mij en de kinderen is het een dal geweest waar we langzaam weer uit naar boven aan het klimmen zijn. Naar het Licht toe. “Zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad want Gij zijt bij mij” Ik geloof niet dat het erg is om te worstelen. Worstelde Jezus zelf ook niet met de weg die Hij gaan moest. Wat mooi is het om te ervaren dat je niet alleen door het dal hoeft. Dat er mensen zijn die met je meegaan door dit dal, om te ondersteunen, om te dragen. In daad, in woord en in gebed. Wat een mooie taak heeft de gemeente, als ze om mensen heen gaan staan, wanneer ze het moeilijk hebben. Hieruit hebben we veel kracht en liefde mogen ervaren. Samen op weg! Heel bijzonder hoe wij, na zo’n korte tijd van wonen in Lopik, door u als gemeente ondersteund zijn.

Hartelijke groet Gerjanne Schraven