Door Geert Hoeke

“Aan tafel”

Afgelopen week stond de al lang aangekondigde rood-witte-tent weer op het grote speelveld. De jongeren stroomden naar de ” tentdagen” voor onbezorgd plezier. Bij de ingang stond een groot kleurrijk bord met de mooie uitnodigende woorden: Welkom aan tafel. Wat een uitnodiging zeg! Een welkom voor iedereen en drie soorten tafels voor de drie dagen. Ik las een tafel vol geluk, een tafel vol feest en een tafel vol liefde.

Het woordje “vol” raakte mij wel toen ik een tijdje op het terrein rondliep. Ik realiseerde me dat de kinderen uit Lopik het maar treffen met zo’n veilige tent, volle tafels, lieve, betrokken en spontane leiding, leuke spellen en mooi weer.
Hoe anders is het verder in de wereld waar we op dit moment zo vol van zijn. Turkije, Frankrijk, Duitsland, Syrië, Afghanistan en toch ook ons vakantieland waar we heen reizen of net geweest zijn. Of vol van het spel Pokémon Go waardoor virtuele wereld en werkelijke wereld weer meer en meer samenvloeien. Je mag er van denken en vinden wat je wilt. Toch deed het verhaal van de moeder met twee zoontjes met autisme mij wel wat. Samen trekken ze nu gebroederlijk de buurt door op zoek naar Pokémon, hebben contact met andere en laten prikkels toe. Dit in plaats van binnen te verkokeren in hun eigen gedachten, achter hun eigen scherm met daarop hun wereld. De moeder was eigenlijk vol ongeloof dat de bedenkers van dit spel wel voor elkaar kregen wat haar niet is gelukt in al die jaren.
Ook kunnen we totaal in beslag worden genomen door onderzoeken, een behandeling of een operatie bij onszelf, bij een gezinslid, familie of vriend(in). We herkennen ook wel het volledig intens toeleven naar een viermoment in ons leven zoals huwelijk en geboorte. We zeggen dan wel: het leven van alle dag trekt aan ons voorbij, alles op zijn tijd, ieder op zijn plaats.

Terug naar de tentdagen. Op het terrein stond een aanlokkelijke maar onschuldige kermisattractie met een viertal autootjes waar de kinderen omstebeurt een paar rondjes op mochten rijden. En ja, de jongens en meisjes stonden hiervoor volop in de rij. Toen werd waargenomen dat ik in de rij stond keek de jongen waar ik achterstond mij eens van top tot teen aan en vond direct dat ik geen kind meer was en niet in de rij hoorde. Het leek me maar beter om uit de rij te stappen. Welkom?
De laatste avond heb ik een klein deel van de slotact gezien. De kinderen die een toneelstukje speelden waren vol ongeloof over Jezus die langs was geweest. Want Hij bracht geluk, Hij bracht feest en Hij bracht liefde. En dat is wel hoopgevend voor ons als kinderen en volwassenen. Want als we ons hart aan Jezus geven mogen we geluk ervaren, mag er feest zijn in ons leven en geven we de liefde van Jezus door in ons handelen. Iedere dag weer mogen we ons in vertrouwen overgeven aan Jezus, in welke levenssituatie we ons ook bevinden. Nee, niet altijd gemakkelijk en vanzelfsprekend. Daarom is het goed elkaar te ontmoeten en te bemoedigen van ongeloof naar geloof, hoop en liefde. Een welkom te zijn voor elkaar vanuit de zekerheid dat we iedere dag meer dan welkom zijn aan de tafel bij onze Heer. Wat een zegen!

Onder de zegen van Onze Heer wens ik u een week “vol” van overgave en ontmoeting toe.

Zegen ons waar we in geloof voor leven
Zegen ons waar we hoop en liefde geven
Zegen om de ander tot zegen te zijn!
O God zegen ons tot in eeuwigheid
(couplet Opwekking 710, Vader maak mij tot een zegen)

Geert Hoeke