Lieve mensen, onlangs las ik het boek ‘Zolang er sterren aan de hemel staan’. Het is van dezelfde schrijfster als de bestseller ‘ Haar naam was Sarah’. Ik vond het een mooi boek over de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog, over blijvende liefde(sterren aan de hemel) en familietradities. De jonge moeder met de mooie naam Hope is de eigenaresse van een bakkerij op Cape Cod. Haar in Frankrijk geboren grootmoeder Rose lijdt aan Alzheimer en vraagt haar in een zeldzaam moment van helderheid naar Parijs te gaan en om uit te zoeken wat er in de Tweede Wereldoorlog met haar familie is gebeurd. Hope vertrekt naar Frankrijk, en haar zoektocht leidt haar naar zowel een kerk, een synagoge als een moskee en naar een geschiedenis verborgen in de verschrikkingen van de Holocaust. Ze ontdekt ook dat ze min of meer onbewust oude familietradities voortzet. Haar liefde voor bakken blijkt diepgeworteld. Toen ik hier over nadacht, ontdekte ik dat dit voor veel mensen geldt. Je neemt iets uit een verleden mee, bewust, maar vaker onbewust. Bij de een uit zich dat in het zorgen voor dieren, het kweken van planten, borduren van een tafereel, of wat dan ook. Wel aardig om voor jezelf eens over na te denken. Welke traditie zet is door? En dat hoeft niet precies hetzelfde te zijn als ouders of grootouders. Het gaat om de liefde voor…..   Als ik het op mezelf toepas, wordt zichtbaar dat ik onder andere geniet van het verwerken van vruchten uit de natuur tot bijvoorbeeld jam of vruchtensap. Zeker sinds we wonen in een huis met een ouderwetse kelder. Vroeger aan de Veenweg hadden mijn ouders ook een huis met een droge kelder. Aan het einde van de zomer werden er aardappelen opgeslagen voor de winter en mijn moeder was druk bezig met het vullen van wek-potten met bramen, rode-bessen, morellen etc. Dat was dan voor op de pap of in de bowl. Ik merk dat ik deze traditie, die al veel ouder is, voortzet. Ik vind het leuk om jam te maken van bramen, pruimen, kersen, aardbeien, abrikozen en binnenkort ga ik proberen om jam te maken van de Kakivrucht. Kakijam, dat klinkt en ik hoop dat het ook smaakt, ha, ha!

Iets wat ik nog niet kan verklaren is mijn liefde voor het maken van hangop. Hangop is een oud Hollands nagerecht. Vroeger maakten de boeren hangop met karnemelk. Tegenwoordig doen we dat met yoghurt. Het is eenvoudig en ik geef u graag het geheim van dit typische nagerecht. Ik pak mijn kaasdoek, gekregen van iemand die vroeger zelf kaas maakte, en ‘hang’ deze in een emmer. Vervolgens giet ik er een paar pakken volle yoghurt in en laat het een uurtje of twaalf staan in een koele ruimte. Ongeveer de helft van de yoghurt lekt door de kaasdoek, of de linnen theedoek in de emmer. Wat in de doek blijft ‘hangen’ is voor consumptie, de rest kan door de gootsteen. Als het goedje is ingedikt, hoe langer je het laat hangen, hoe dikker het wordt, rol ik het uit de doek in een mooie schaal. Vervolgens klop ik het op met een beetje zoetstof of gewoon suiker. Dan is het klaar om te gebruiken. Echt lekker wordt het met wat zoet fruit, (zelfgemaakte)jam of sap. Soms maak ik het voor een grote groep en heb dan wel tien pakken yoghurt nodig. Als ik die dan uit de koeling van de supermarkt pak, zie ik mensen nog wel eens even kijken. Maar goed, iedereen kan het: hangoppen! De tijd van voorbereiding is slechts een minuut of tien. Je moet alleen even geduld hebben voordat je het gedikte spul kan bereiden en nuttigen. Nu las ik deze zomer in een krant dat een paar vrouwen uit Brabant een eigen bedrijfje hebben opgezet in het maken en verkopen van hangop. Ze leveren aan restaurants en speciaalzaken, maar ook aan de particulier. Ik vind het een mooi initiatief en het bedrijfje (Zuster Evie) is ondertussen zo groot geworden dat er al zeventien mensen, meest moeders met kleine kinderen, een leuk inkomen aan verdienen. De bedenkster van deze formule zegt: “Als kind hield ik er al van.” Zij zet dus schijnbaar ook een familietraditie voort.

Ik sluit af met een tekst uit Prediker 1.

Wat er was, zal er altijd weer zijn,

Wat er is gedaan, zal altijd weer worden gedaan, er is niet nieuws onder de zon.

Wanneer men van iets zegt: ‘Kijk, iets nieuws,’

dan is het altijd iets dat er sinds langvervlogen tijden is geweest. 

Ik wens u een fijne week onder de zegen van de Heer.

ds. Wouter