Voor de zevende maal op rij is de laatste week van september ‘de week tegen eenzaamheid’. Dit jaar van 22 september t/m 1 oktober. In deze (ruime) week is er extra aandacht voor mensen die zich eenzaam voelen. Er is op dit moment in Nederland veel aandacht voor eenzaamheid en dat is goed ook, want volgens schatting voelen 1 m
iljoen Nederlanders zich in ernstige mate eenzaam. Wat is dat dan? Wanneer ben je eenzaam? Mensen die zich eenzaam voelen, zullen misschien niet zo snel zeggen dat ze eenzaam zijn. Ergens las ik dat onderzoekers via thuiszorg enquete formulieren over het ontstaan van eenzaamheid laten invullen. Het gevolg bij die mensen is een nog groter ervaren van eenzaamheid, zeker wanneer er geen goede hulp voorhanden is. Eenzaamheid is dan ook niet een situatie maar een gevoel. Het gevoel dat je aan de kant staat, dat je niet meetelt en dat mensen niet om je geven. Het gevoel dat je alleen gelaten wordt en dat andere mensen jou een ‘eenzame’ vinden.
Alleen zijn, is niet hetzelfde als eenzaamheid. Het kan zijn dat je alleen bent, maar dat je dan ook graag alleen bent. In de menigte, ook in een kerkdienst, kun je je toch eenzaam voelen terwijl je met velen bent. Volgens onderzoekers heeft het gevoel van eenzaamheid vaak te maken met verstoringen in het levenspatroon. Bijvoorbeeld wanneer een relatie ongewild beëindigd is, wanneer geliefden gestorven zijn, verhuizing op hoge leeftijd. De omgeving kan niet altijd het probleem van eenzaamheid oplossen. Daarom vind ik het thema van de week tegen eenzaam dit jaar goed gekozen: Kom erbij. Natuurlijk is het goed om oog en hart te hebben voor mensen waarvan we denken dat ze eenzaam zijn. Maar het is ook goed om mensen in beweging te zetten. Kom erbij! Als het tenminste kan. Want niet iedereen kan er zo maar bij komen. Als de financiële situatie belabberd is en de gezondheid te wensen overlaat. Wanneer men zich schaamt of gewoon weg er niet bij durft te komen. Wel weer goed om hier aan te denken en met aandacht mensen tegemoet te treden.
Gisteren hebben we een fijne dienst gehad in onze kerk. Zes jonge mensen deden belijdenis van geloof. Ik vind het altijd weer ontroerend wanneer jongeren bewust kiezen om hun leven met God te gaan. Moet je dan belijdenis doen? Ach, dat hoeft niet, maar het is wel een mooie keus om in het midden van de gemeente te zeggen dat je vertrouwen hebt in God en met Hem door het leven wil gaan. Niet alleen voor de jongeren, ook voor de gemeente weer een bemoediging. Het werk van God gaat door de generaties heen. We lazen over een vader die met zijn zoon naar Jezus gaat. De zoon is bezet door een vreemde macht en hij is er ziek van. De vader vraagt om heling en Jezus informeert naar zijn geloof. De beste man doet de bekend geworden uitspraak: Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp. Ongeloof zit soms net onder de huid. Als geloof gaat vervelen en de liederen gaan irriteren; als geloof bij jouw toch al drukke leven komt als een soort hobby of voortzetting van gewoonten dan kan het zomaar omslaan in ongeloof. Als geloof een riedeltje wordt dat je steeds minder raakt dan ligt het ongeloof op de loer. Ongeloof is dichtbij, in een gezin, in een relatie en soms in je eigen hart. Het is belangrijk om te weten waarom we eigenlijk geloven. Wat is nu eigenlijk jouw geloof en waarom is dat zo? In de dienst gisteren hebben we samen gezegd en ontdekt dat geloof wel moet ontspringen aan het besef dat we zonder God op een doodlopende weg zijn. De kerkvader Augustinus heeft het al gezegd: Geloven, is vragen om geloof. En zo is het maar net. Telkens weer vragen om geloof. En Hij zal het u en jou rijkelijk schenken!
Ik sluit graag af met een doordenker van Jezus: Als jullie geloof hadden als een mosterdzaadje, zouden jullie tegen die moerbeiboom zeggen: ” Trek je wortels uit de grond en plant jezelf in de zee!: en hij zou jullie gehoorzamen. Lucas 17
Fijne week onder de zegen van de Heer.
groet ds. Wouter
P.S. Volgende week geen blog. Dan hoop ik een paar dagen in Roemenië te zijn.
Recente reacties