Noppes

Vorige week kwam het programma ‘Geloof en een hoop liefde’ de hele week uit Oldebroek. Natuurlijk zagen we mensen die we goed kennen, maar er waren ook verrassingen. En wat een mooie plaatjes van het landelijk gelegen dorp op de Veluwe. Eén van de verrassingen voor mij was de Weggeefwinkel Noppes. Wat een leuk initiatief! Een jonge vrouw die lijdt aan chronische pijn in haar voeten, maar met een groot hart voor mensen, start in haar garage een kledingwinkel. Een paar middagen in de week is de winkel open. De winkel hangt vol met gekregen kleding en als je denkt ‘dat is vast duf’ dan heb je het mis. Er zit van alles tussen en de kleding wacht op mensen die amper geld hebben om van te leven. Wat goed om dit zo te doen. Zo help je mensen echt. Ik zag jonge moeders met kinderen komen voor een jas, een sjaal of wat speelgoed. Wat een schrijnende verhalen en wat goed dat er geluisterd wordt. Wanneer ik tijd had, zou ik zo een weggeefwinkel beginnen. Maar goed dat is niet handig natuurlijk. Ik heb geen verstand van kleding en het past mij niet. Toch laat het me niet los. Misschien is er iemand onder de lezers die nu bij zichzelf denkt ‘dit is echt iets voor mij’! Ik vind het leuk om mee te denken, en hoor het graag. Wie weet hebben we straks een Weggeefwinkel in Lopik.

Tijdens mijn wandeling werd ik ingehaald door een zogenaamd ‘golfwagentje’ met echte zwarte pieten. Ze toeterden en zwaaiden enthousiast. O ja, wat leuk het is vijf december vandaag. Ook zo’n mooie ‘weggeefdag’. Ik liep langs een basisschool. De nostalgische Sinterklaasliederen kwamen me tegemoet. Dat roept bij mij toch altijd zoiets van een spannend gevoel op. Ik merkte dat ik zelfs iets sneller ging lopen. Gezellig en spannend voor de kinderen. Toch een leuk en gezellig feest. Ik dacht ook nog even terug aan gisterenmorgen. Na de dienst kwam een jongetje naar mij toe en vroeg waarom we in de kerk geen Sinterklaasliedjes zingen. Leuke vraag. Ik heb gezegd dat ik Sinterklaasliedjes ook leuk vind. Daar was hij tevreden mee en huppelde weer door. Wij hebben het feest afgelopen vrijdagavond met de kinderen gevierd. Het was gezellig om zo samen te zijn, gedichten te lezen en te genieten van de Surprises die iedereen had gemaakt. Surprise betekent eigenlijk ‘verrassing’. Ik kreeg als surprise een ‘poes’. De naam van het dier luidt ‘Miss Poes’ of was het nu ‘Mis Poes’? Doet er niet toe, er zat een mooi gedicht bij en een boek van Anselm Grün ‘Maak van angst je levenskracht’. Ik ben er in begonnen en het is weer inspirerend

Even later liep ik de bakkerij schuin tegenover ons huis binnen. Toen herinnerde ik me weer het bericht uit het vroege journaal van deze morgen. Er werd gezegd dat er nog steeds veel te veel zout ik het brood zit. Vooral de ambachtelijke bakkers zijn de boosdoeners, zo werd met een streng gezicht beweerd. Zes gram zout in één enkel sneetje brood. Het is toch bar en boos.  Zo zout zal onze bakker het toch niet bakken? Daar ik alleen in de winkel was, durfde ik aan de bakkerin te vragen hoe het zit? Ze schrok en riep snel de echte bakker erbij. Ik vertelde het verhaal en hij was niet geamuseerd. Meestal maakt hij wel een grapje, maar het leek nu menes. Hij verzekerde mij dat zijn broden aan alle normen en voorschriften voldoen. Ach ja, dat geloof ik direct. Het zal wel weer een storm in een glas zout water zijn. Toen ik gerustgesteld en met een heerlijk warm en welriekend broodje de bakkerij uitliep, riep ze nog: en chips mag zeker wel? Ach ja, de week is weer begonnen.

Geef ons heden ons dagelijks brood.

En één voor in de diepvries.

Ik wens u allen een mooie week onder de zegen van de Heer.

ds. Wouter