It giet oan!

Ja, ja, het is winters. Niet bar en boos, maar mild en aangenaam. De zon maakt overuren. We mogen genieten van prachtige vergezichten langs de rivier en over een weiland met bevroren knotwilgen. Gisteren na kerktijd maakten we een wandeling langs de Lek.  Ouders leerden hun kroost schaatsen en stonden zelf ook nog wat wankel op de smalle ijzers. Ik vind het mooi om kinderen te zien genieten van de natuur en een beetje ijspret. Dit is natuurlijk veel leuker en gezonder dan turen op een tablet. Sommigen waren naar het ijs gekomen, getooid in de laatste wintersportmode, anderen liepen op klompen en in een oude spijkerbroek. Het maakt niet uit. Als je maar kan genieten van het ijs en de wondermooie natuur. Ik vertelde aan de kinderen dat ‘vroeger’ de Lek nog wel eens helemaal bevroren was en dat men met paard en wagen of met een auto naar de overkant reed. Dat zal wel lang geleden zijn, hoorde ik zeggen. Zeker, maar er zijn veel mensen die het zich nog kunnen herinneren. De grote vraag is nu of IJsclub Centrum Lopik vandaag de baan open kan stellen. Het wordt spannend want vannacht heeft het maar amper gevroren. Deze morgen om tien uur vergadert het bestuur en neemt dan een beslissing. Zal er witte rook komen en de mooie gele vlaggen uithangen? De wijze mannen en vrouwen zullen wikken en wegen en meten, want dat is weten. Dan zal het misschien klinken: it giet oan!  De echte schaatsliefhebber zal de site van de vereniging zeker raadplegen. Het zou leuk zijn als het weer eens gaat lukken.

Ik denk ook even terug aan de tijd dat ik op ’t Harde woonde en tiener was. In mijn beleving gingen we elk jaar schaatsen. De ijsbaan was op loopafstand en het was er altijd gezellig: muziek, warme chocolademelk, stiekem een eerste sigaret, koude tenen en de meisjes uit het dorp. Toen ik een jaar of twaalf/dertien was, ging ik ook met neef J.P. naar het Veluwemeer bij Elburg om te schaatsen. We schaatsten dan naar Nunspeet, maar ook de andere kant op richting Kampen. Prachtige tochten die ik later nog vele malen herhaald heb. Ik herinner me één bang avontuur. Op een zaterdagmiddag gingen we met toestemming en vele waarschuwingen van moeder naar Elburg. Het was mooi weer en we schaatsten tot we blaren hadden. Plotseling kwam er mist opzetten. Het duurde niet lang of we wisten niet meer waar we waren. We zagen werkelijk geen hand voor de ogen. Veel later waren we aan de kant, maar toen bleek dat we aan de overkant waren en dus de vaargeul waren overgestoken zonder dat we dit hadden gemerkt. Het was nog een lange en barre tocht voordat we onze fietsen hadden teruggevonden en half bevroren gingen we naar huis. Het was al lang donker en mijn moeder had bijna de politie gebeld. Zo maak je van allerlei dingen mee in het leven, maar dit is toen wonderlijk goed afgelopen.

Ik sluit af met een kort gebed

Leer mij langzamer te lopen, Heer

Geef mij temidden van de verwarringen van de dag de rust van de eeuwige bergen.

Breng het haastige slaan van mijn hart tot rust doordat het stil wordt in mijn ziel.

Laat mijn versnelde pas vertragen met het oog op de ruimte van de eeuwigheid. Leer mij de kunst van het vrije ogenblik.

Leer mij langzamer te leven, Heer. Amen

Heb een goede week onder de zegen van de Heer.

ds. Wouter