Lieve mensen. Voor deze dag een korte mijmering over de zondag tussen Hemelvaart en Pinksteren. De dag voor moederdag stonden we bij het graf van mijn ouders. Mijn zus had immers gebeld en gezegd dat de steen herplaatst was, nu met de namen van vader en moeder. Ik dacht, ‘daar liggen dan mijn ouders’, of toch niet? Moeilijk om te beschrijven wat je dan voelt. Ik herpakte me en geloofde opnieuw ‘hier zijn ze niet’.  Na een stilte en een paar woorden liepen we maar een rondje over de mooie begraafplaats net buiten ’t Harde waar ik opgroeide. We reden nog even langs ons ouderlijk huis. Het is nog niet veel veranderd. De tuin wat wilder en met minder kleur. Moeder zorgde voor de bloemen en dat deed ze goed. Ik kan me nog goed herinneren dat een meisje op de lagere school eens tegen mij zei ‘jij woont toch in dat huis met die mooie tuin’. Eigenlijk gek dat ik me dat meer dan veertig jaar geleden nog goed kan herinneren.

Gisteren was het Wezenzondag. De naam wezenzondag is ontstaan doordat men in de liturgie op de veertigste dag na Pasen gedenkt en viert dat Jezus naar de hemel gegaan is. Zijn leerlingen voelden zich verlaten, zoals een wees zich ook verlaten kan voelen. Op de vijftigste dag viert men Pinksteren waarmee men de uitstorting van de Heilige Geest gedenkt. Centrale tekst uit de bijbel is Johannes 14 vers 18: ‘Ik laat jullie niet als wezen achter, ik kom bij jullie terug.’ Deze zondag ligt tussen de hemelvaart van Jezus en de komst van de Heilige Geest, vandaar de naam Wezenzondag. Bij ons in de kerk was er ook aandacht voor het specifieke karakter van deze zondag. De predikante las een fragment uit Psalm 27 waarin de volgende tekst voorkomt ‘Al verlaten mij vader en moeder, de Heer neemt mij liefdevol aan’. U begrijpt dat de tekst me dit jaar meer aansprak dan op eerdere momenten dat ik deze tekst hoorde of las. Dikwijls is de eerste gedachte dat het hier gaat over het sterven van beide ouders, maar je kan ook op een andere manier je ouders kwijtraken in het leven. Wanneer ouders geen zorg willen of kunnen dragen voor het kind door bijvoorbeeld een beperking of een verslaving dan heeft dat levenslange gevolgen. Er is een aantal programma’s op televisie waarin kinderen dan op zoek gaan naar de biologische ouders en naar het verhaal dat er achter zit. Ze willen weten waarom ze ‘verlaten’ zijn. Maar ook wanneer ouders geen werkelijke interesse in hun kinderen hebben, kunnen kinderen zich ‘niet gekend’ voelen en met een gevoel van verlatenheid en teleurstelling in de eenzaamheid terecht komen.

Ik denk nu even terug aan een boek dat ik een paar weken geleden las. De titel van dit boek is ‘Lion. Mijn lange weg naar huis‘. Saroo groeit op in een arm gezin in een klein plaatsje in India. Zijn vader heeft het gezin verlaten en moeder moet alleen voor het gezin zorgen. Dikwijls gaan ze met een lege maag naar bed. Op een dag gaat de vijfjarige Saroo met zijn broer van tien jaar mee naar het station.Op een onbewaakt moment raakt hij zijn broer kwijt. In de paniek klimt Saroo in een treinstel om hem te zoeken. De trein gaat rijden en Saroo komt helemaal alleen aan de andere kant van India in Calcutta terecht. Er is niemand die naar hem luistert of die hem helpt. Hij slaagt erin om als vijfjarig jongetje lange tijd in de chaos en de gevaren van de grote stad te overleven. Een enkele keer ontsnapt hij ternauwernood aan de dood. Het waargebeurde verhaal vertelt dat het jongetje uiteindelijk in een weeshuis terechtkomt en door een Australisch echtpaar wordt geadopteerd. Als hij dertig jaar is gaat hij met behulp van Google Earth op zoek naar het station waar hij zijn familie kwijtraakte. Na lang speurwerk denkt Saroo het station gevonden te hebben en gaat terug naar India. Daar staat hij ineens oog in oog met zijn moeder, broer en zus. Een ontroerend verhaal dat je meeneemt naar een voor ons onbekende wereld.

Ik sluit graag af met een paar woorden van een lied.

Door de nacht van strijd en zorgen

schrijdt de stoet der pelgrims voort,

vol verlangen naar de morgen,

waar de hemel hen verhoort.

Ik wens u en jou een fijne week onder de zegen van de Heer.

Volgende blog verschijnt op maandag 12 juni

Ds. Wouter