Ik ben in de kerk. Een collega gaat voor. De beamer projecteert de tekst van de aanvangspsalm. Schuin voor me staat een meisje van een jaar of negen. Ze draagt een mooi jurkje en zingt met overgave ‘God is goed, Hij is waarachtig en gaat zijn getrouwen voor’. We beleven een fijne dienst. Aan het begin van de preek ben ik met mijn gedachten plotseling in het ‘stille’ kamertje van de Intensive Care afdeling van het Erasmus ziekenhuis. Ik hoor weer het hemelse gezang. Toen dacht ik dat het zuster op de gang was, die uren achtereen dezelfde melodie zong. Ik probeerde te ontdekken waar het vandaan kwam, maar kwam er niet uit. Ik vroeg het aan iedereen die binnenkwam, maar niemand had het gehoord. Ik ervoer die dag als een vredige dag terwijl ik balanceerde op de grens van aarde en hemel. Aanleiding voor deze ervaring nu was de aanvang van de preek. Het ging over de symptomen van bijna-doodervaringen. Bijna altijd ervaart degene die het ondergaat iets hemels, iets van de overzijde. Wat gehoord of gezien wordt, kan niet in menselijke woorden of beelden worden weergegeven. In mijn beleving heb ik geen bijna-doodervaring meegemaakt. Ik zag mezelf niet liggen en ook de andere symptomen komen mij niet bekend voor. Maar wel dat gezang, dat hemelse gezang. Het blijft me bij als een bemoediging voor onderweg. De preek ging over de verheerlijking op de berg. Jezus werd moet ingesproken door de vertegenwoordigers van Wet en Profeten en uit de Hoge klonk een stem: Gij zijt mijn geliefde! Mooi. We hebben het nodig om bemoedigd te worden. Druk het niet weg.

Wanneer ik naar de kerk ga, neem ik mijn bijbel mee. Ik vind dat gewoon fijn om zelf wat te kunnen bladeren in dat grote boek vol geheimen en verrassingen. Een boek leeft en je kan eraan zien dat het gebruikt wordt. Naarmate je de bijbel langer hebt en gebruikt, gaat deze bij je passen. Hoewel het een heilig boek is, durf ik er gerust wat aantekeningen in te maken en hier en daar een pennenstreep, een uitroepteken of soms een vraagteken te plaatsen Ik zie er nu al een beetje tegenop dat ik de mijne straks moet vervangen omdat de slijtage te hevig wordt. Vanmorgen las ik een aardig artikel in onze krant. Het ging over de bijbel op de beamer. De schrijver stelt dat er goede redenen zijn om zelf een bijbel mee te nemen naar de kerk. Je raakt door het zoeken en bladeren gewoon beter thuis in de bijbel. Je moet er moeite voor doen om het mee te kunnen lezen. In je eigen bijbel kun je nog even wat terugzoeken of als de preek een keer saai is of zelf wat gaan lezen in het grote boek van God voor mensen. Bovendien, zo stelt de auteur van het artikel heeft zo’n negentig procent van de kerkgangers aan schermtijd geen gebrek. Een aardig pleidooi voor de bijbel in de kerkbanken.

Misschien geniet u ook van het zonnige weer. Het is wel koud, maar goed daar kun je je op kleden, zeggen mensen op leeftijd. De dagen worden al langer en de zon heeft al best veel kracht. Het lijkt erop dat we binnenkort op de schaats kunnen en dat de ijsbaan in het dorp weer open gaat. Heerlijk. Geniet ervan.

Ik sluit graag af met een citaat van de Romeinse filosoof Seneca.

Het leven is wat je denkt dat het is.

Ik wens jou en u een fijne week onder de zegen van de Heer.

ds. Wouter

Volgende week maandag hoop ik weer in Amsterdam te zijn voor studie. Volgende blog dus maandag 12 maart!