Gisterenmorgen hebben we in de dienst nagedacht over Prediker 9. De collega prediker is wat aan het somberen wanneer hij overdenkt dat ieder mens moet sterven. We weten niet wanneer dat moment zich aandient. Het kan als een klapnet op ons leven vallen en dan ben je de sigaar. In onze tijd willen mensen het voor zijn en zelf de regie houden. We spreken dan over voltooid leven. Eigenlijk een veel te rooskleurige term. Vaak zit er een wereld aan eenzaamheid en angst achter.
In de kerk dachten we samen na over leven en dood. Eigenlijk kunnen we niet zoveel zeggen over de dood. Je nadert de dood, maar je kent hem niet. Hij blijft een vreemde en als je gestorven bent, heb je geen herinnering meer. Geen deel meer nemen aan het leven is wat we dood noemen. Ieder mens sterft zijn eigen dood. Zo vertelde onlangs een collega dat hij een vrouw begeleidt die binnenkort gaat sterven. Het is een blijmoedige vrouw die uitziet naar de hereniging met haar man. Ze ziet ernaar uit en ligt met gymschoenen aan in bed. Op de vraag van de collega ‘waarom die gymschoenen’, zegt ze vol vreugde ‘dan kan ik mijn man in de hemel tegemoet rennen’. ‘Hoe moet je daar nu mee omgaan?’ vraagt de collega. Ik vind het eigenlijk wel een mooi beeld. Het zegt iets over het huwelijk van deze twee mensen. ‘Het Koninkrijk van God lijkt op een vrouw die met gymschoenen aan op bed ligt en straks opstaat en haar man tegemoet rent’. Soms zijn mensen bang om te sterven. Het wordt een hele strijd en angsten van de hel teisteren de beste man of vrouw. Dat zegt ook iets over geloofsoverdracht en beelden van God. Ieder mens sterft zijn eigen dood.
Prediker had gezegd dat je moet genieten van het leven. ‘Trek je mooiste kleren aan en doe een lekker geurtje op en geniet. Dat is wat God geeft als beloning voor al het zwoegen.’ Dus zijn we in volledige gehoorzaamheid in de middag gaan fietsen. En het was echt genieten in een prachtig buitengebied met de zon nog hoog aan de hemel. We zagen zwanen op nesten, meerkoeten aan het bouwen, reigers aan het vissen, in de verte wat kerkdorpen omringt door bloesem, tulpen en ontluikend groen. In de Vlist ontdekten we een mooi stukje land in het water. Er stonden oude fruitbomen op die volop in bloei waren. Het hek stond open en op een bordje stond geschreven ‘Als u even rustig wilt genieten op één van de bankjes, mag dat wel hoor! Kees en Leny.’ Dat is nou nog eens leuk. Mensen die anderen ook willen laten genieten van hun zeldzaam mooie stukje natuur. Dus gingen we het brugje over en daar zaten we dan. Even helemaal niets, alleen het uitzicht, de stilte en in de zon. Echt genieten, Prediker. Echt zondagmiddag. Dank voor de gastvrijheid.
De avonddienst had ik geruild. T
oen ik de kerkenraadskamer binnen wilde gaan hoorde ik nog net de ouderling zeggen ‘de dominee zal wel weer laat zijn’. Na de dienst vertelde ze dat ze het een mooie preek vond. ‘De volgende keer zal ik iets vroeger komen’, beloofde ik haar.
Ik sluit graag af met een paar mooie woorden afkomstig uit een nieuw lied van Kinga Bán.
Als de vogel die zingt.
Als de dag die begint.
Als een kus op je wang,
niet te kort, niet te lang.
Zo zal ik bij je zijn!
Ik wens u allen een fijne week onder de zegen van de Heer.
ds. Wouter
Recente reacties