Door Ds. Wouter.
Vorige week was ik met Lauw in het Tropenmuseum in Amsterdam. Niet het warme weer dreef ons daarheen – het was die dag wel heel warm -, maar ik was getroffen door een aankondiging van een tentoonstelling ‘Things that matter’. Het verhaal uit de aankondiging heb ik gisteren in de kerkdienst genoemd voorafgaand aan het lied om ontferming (NLB 1005). Het Tropenmuseum is een museum over mensen, dat gevestigd is in een van de mooiste historische museumgebouwen van Amsterdam. Het museum biedt vaste en tijdelijke tentoonstellingen waarbij de objecten stuk voor stuk een menselijk verhaal laten zien. De tentoonstelling ‘Things that matter’ (dingen die er toe doen) is een tentoonstelling over belangrijke dingen en het belang van dingen: voorwerpen van grote persoonlijke betekenis die tegelijkertijd nauw verbonden zijn met tien maatschappelijke onderwerpen van vandaag, zoals migratie en afkomst. Wat neemt iemand op de vlucht mee om zich thuis te voelen? En hoe laten mensen met kleding zien dat ze trots zijn op hun wortels?
Ik werd getroffen door het kleine verhaal van een Syrische asielzoeker. Hij vertelde over een sleutelbos die altijd aan zijn riem hing: een sleutel van zijn studentenflat in Bagdad , de sleutel van de fotozaak die hij samen met zijn vrouw bezat , de sleutels van het huis van zijn ouders in Aleppo, een hele mooie stad, zo zei hij, maar die huizen en die deuren zijn er niet meer. Alles is vernietigd.Hij zei: ‘ik heb geen plek meer om naar toe te gaan. De sleutels passen op geen enkele deur. Ik heb geprobeerd om er één te steken in de deur van Nederland: dat is moeilijk om hier binnen te komen, ja er zijn al zoveel mensen en ’t kost al zoveel. Toen ik eenmaal binnen was, heb ik geprobeerd de deur te openen van de gemeente waar ik kwam te wonen, maar dat viel niet mee, uiteindelijk waren de moeilijkste deuren de harten van mensen en toch draag ik de sleutels bij me omdat ik geloof dat er ook voor mij een plaats op deze wereld is, een deur die ik mag opendoen’.
Er was uiteraard nog veel meer te zien in het museum: over het koloniale verleden van Nederland, over de slavernij, over moderne Afrikaanse mode enz. Teveel bijna voor een middag…. We zijn daarna door het Oosterpark gelopen dat achter het Tropenmuseum ligt. De zon heeft ook daar flink geschenen, er was weinig groen meer te ontdekken op de bodem. In het pierenbadje speelden en spetterden kinderen met diverse culturele achtergronden. Op het terras dat we aandeden hoorden we om ons heen verschillende talen spreken. Je hoeft niet ver te gaan in de vakantie om wat van de wereld te zien en te horen.
’s Avonds las ik een tekst van Hein Stufkens (1947), filosoof, dichter, schrijver en leraar. Hij heeft de boodschap van Franciscus van Assisi in kaart gebracht als een zevenvoudig pad dat ook vandaag begaanbaar is. Een tekst om over na te denken als je op vakantie bent of gewoon thuis:.
Het zevenvoudig pad van Franciscus van Assisi
Ik buig in liefde en dankbaarheid voor het mysterie en
ik open mijn hart vol mededogen voor al wat leeft.
Ik zie alle schepselen als mijn broeders en zusters
en ik draag ze zoals ik zelf gedragen zou willen worden.
In overgave vind ik vrede en ongewapend ga ik de weg
Vrede wens ik vriend en vijand.
Niets en niemand eigen ik mij toe;
ik leef eenvoudig en alles wordt mij geschonken.
Ieders dienaar ben ik, niemands slaaf;
zo geef ik gehoor aan mijn roeping.
Belangeloos ga ik om met de mensen,
in ieder groet ik het licht.
In vreugde leef ik dit leven,
om mijn lippen zomaar een glimlach.
Nel Rijneveld-Schep
Recente reacties