Zo af en toe zie je een bus rijden met in het display de mededeling ‘Buitendienst’. Zo voelde het voor mij gisteren ook. Ik had al een paar dagen buikklachten en in de nacht van zaterdag op zondag werd dat wel heel heftig. Zondag zo’n beetje de hele dag in het Erasmus ziekenhuis doorgebracht op de Spoedeisende hulp. Zodra je over de drempel van het ziekenhuis stapt, kom je in een andere wereld. Met spoed kom je binnen en dan begint het grote wachten. Ik kijk op een forse digitale klok met rode cijfers. De tijd verspringt met de seconde en ik zie 08-08-08 en 12.12.12 en zo nog even door. Allerlei mensen worden binnengebracht, een meisje krom van de pijn, een jonge man zo wit als een laken, een vrouw happend naar adem. Het personeel loopt druk heen en weer met de telefoon in de hand. Het wachten duur lang, maar alle lof voor iedereen die in de zorg werkt. Het is steeds weer schakelen, heftige gebeurtenissen meemaken en hard werken. Een zondag op de Spoedeisende hulp is ook weer een bijzondere ervaring. Een van de artsen zei tegen mij: vandaag geen preek. We raakten even aan de praat en hij vroeg waar ik predikant ben. Hij kende Lopik wel en kwam er graag met de racefiets doorheen. Ach, ja je weet nooit wie er allemaal voor je huis langs fietst. Voordat je het weet staat hij of zij bij je aan het bed.

Ondertussen ben ik weer thuis. De komende tijd zullen er wat onderzoeken volgen om te kijken wat er nou precies gebeurd is en of er iets gedaan moet worden. Vandaag doe ik het nog rustig aan en als het gaat morgen kalmpjes aan weer beginnen. Ik vind het wel lastig om dan ineens een kerkdienst en dan nog wel een kinderdienst ook, af te moeten zeggen. Ik voel me verantwoordelijk en heb veel tijd nodig om de beslissing te nemen en dan vervolgens ook nog te verwerken. Zo’n gebeurtenis maakt me wel kwetsbaar. In het blad Eva las ik op aangeven van Gerjanne een mooie quote over kwetsbaarheid: “Kwetsbaarheid begint met moed, de moed om er te zijn en jezelf te laten zien.” Het is helemaal waar dat er moed nodig is voor kwetsbaarheid. Het liefst laat ik mijn sterke kanten zien. Waar in goed in ben en wat ik in handen heb. Er is moed voor nodig om te laten zien dat het soms niet goed gaat en dat ook ik als mens kwetsbaar ben. Dat gaat me niet zo makkelijk af hoor. Niet wat ik heb en vasthoud is wat nieuwe geloofsruimte geeft, maar wat ik loslaat brengt me in een nieuwe wereld van geloof en vertrouwen. De Belgische psychotherapeut Esther Perel zei onlangs in een mooi gesprek ‘zekerheid is de grootste vijand van verandering’. En ik denk dat dit helemaal waar is. Wanneer je altijd spreekt in zekerheden dan is het moeilijk om je te verbinden met de ander. Durf kwetsbaar te zijn en los te laten. Wanneer iemand kwetsbaar durft te zijn, heb je ook een heel andere ontmoeting dan wanneer die persoon dat niet durft. Er is dus wel moed voor nodig. Die moed wens ik u toe.

Nog even terug naar afgelopen zondag. Fijn dat het een mooie kinderdienst geworden is en dat Henk de dienst kon leiden en anderen weer taken hebben overgenomen. Allen hartelijk dank.

Ik sluit graag af met paar regels uit een gedicht van Okke Jagger

Verraadt ons aller angst zich niet
in wie het leven weerloos liet?
De krokus wijst beton zijn grens.
Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens.

Heb een fijne week onder de zegen van de Heer.

Ds. Wouter