Verlangen naar verbondenheid.

De lucht is donkerblauw, de zon straalt ons tegemoet. Wij zijn in de stad Roman in het oosten van Roemenië. Vandaag is het voor de Oosters Orthodoxe kerk een belangrijke dag. Het is namelijk 21 mei en dat is de vierdag van de heilige Constantijn. Hij wordt door de Oosters Orthodoxe kerk gezien als de grondlegger van het christendom in Europa. Constantijn was de eerste romeinse keizer die het christendom omarmde en in 312 na Christus tot staatsgodsdienst verhief. De zondag werd voor het eerst een verplichte vrije dag, op alle schilden van de soldaten kwam een kruis te staan en hij organiseerde een grote kerkelijke vergadering, het zogenaamde Concilie van Nicea in 325. Hier werd de nog steeds in veel kerk voorgelezen geloofsbelijdenis van Nicea opgesteld. De keizer overleed op 21 mei 337. Sindsdien is dit zijn vierdag. We zitten op een bankje die staat op het ommuurde terrein van een klooster. In de eeuwenoude witgepleisterde kerk is een dienst bezig. Mensen lopen het terrein op richting de kerk, passeren prachtige bloemen, slaan met devotie een kruis en maken een knielbeweging. Het is ontroerend om te zien en de zang die ons door de lucht tegemoet komt, raakt de ziel. Het is een hemelse liturgie. Even later gaan wij ook ’ter kerke’. Binnen is het helemaal vol. Links staan de vrouwen, rechts de mannen. Alle leeftijden zijn vertegenwoordigd. Een jonge vrouw knielt, een man kust een ikoon, een paar nonnen liggen geknield voor de iconostase (een muur van iconen). In het midden staat een tafel met geschenken voor de armen. De priesters in prachtige gewaden zingen de hele liturgie. Eén van hen komt tussen de mensen met een zilveren boek boven zijn hoofd. Het is het heilig Evangelie. Er wordt gezongen en gebeden, mensen lopen in en uit. De dienst zal nog zeker twee uur duren. Even later staan we weer in de zon en realiseren ons dat het dinsdagmorgen iets voor tien is. Ik voel dat goede liturgie het leven reinigt en verkwikt. Ik knap ervan op ook al versta ik er niet veel van. En ik realiseer me dat op dat moment miljoenen gelovigen uit de Orthodoxe Kerk deze liturgie vieren. De avond hiervoor waren we bij vrienden in de stad. Ik ken ze al meer dan vijfentwintig jaar. Hij is priester en zij docent natuurkunde, hun kinderen zijn erbij. We eten pizza in de avondlucht van de stad en hebben een mooi gesprek over het leven aan de andere kant van Europa met alle zorgen en hoop. Goed om elkaar te ontmoeten en over kerkmuren heen te zien naar Christus die ons verbindt.

Terug in Nederland las ik zaterdag in de krant over het welslagen van een initiatief van de in Andel geboren en getogen Gerrit de Fijter. In 2008 maakte hij in de Ardennen een campingdienst mee waar mensen van allerlei kerkelijke pluimage samen een mooie kerkdienst meemaakten. De Fijter was toen nog voorzitter van de Protestantse Kerk in Nederland. Hij droomt over meer verbondenheid en onderlinge liefde tussen kerkelijke gemeenschappen. Nu ruim tien jaar later sluiten nagenoeg alle protestantse kerken en geloofsgemeenschappen een Verbond van Kerken. Ze gaan de kerkelijke eenheid concreet bevorderen en vieren. De ondertekening van deze verklaring gebeurt woensdag aanstaande tijdens de slotzitting van de Nationale Synode in de Grote Kerk in Dordrecht. Ik vind het fijn en eigenlijk ook wel vanzelfsprekend dat onze landelijke kerk ook meedoet evenals de Unie van Baptistengemeenten, de Vergadering der Gelovigen, de Gereformeerde Kerken vrijgemaakt en nog 34 kerkgemeenschappen. Jammer dat de Hersteld Hervormde Kerk en de Gereformeerde Gemeenten niet meedoen. Ik hoop dat die ruimte op korte termijn gaat komen. Mooi om te zien dat er in alle tijden mensen opstaan met profetische gaven en een verlangen naar meer eenheid en onderlinge liefde. Natuurlijk zijn er verschillen die ook met respect voor elkaar benoemd mogen worden. Maar dat wat ons met elkaar verbindt is meer: de naam van Jezus Christus.

Aanstaande donderdag is het Hemelvaart. Daarom sluit ik graag af met een lied voor deze dag.

Al heeft Hij ons verlaten,

Hij laat ons nooit alleen.

Wat wij in Hem bezaten

is altijd om ons heen

als zonlicht om de bloemen

een moeder om haar kind.

Teveel om op te noemen

zijn wij door Hem bemind.    Lied 663

Ik wens u allen een goede week onder de zegen van de Heer.

Ds. Wouter