Zelf heb ik ook moeten leren om woorden te geven aan ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven.  Het valt me de laatste tijd op dat dit voor veel mensen lastig is. In een eerder door mij genoemd programma over jonge mensen met kanker sprong het er voor mij de laatste keer echt  uit. Slecht bericht en zelfs de naderende dood werd omschreven door het woord ‘tuk’ maar dan de letters in een andere volgorde. Ik geef hier geen waardeoordeel over maar het klinkt ‘leeg’.  Want wat heb je dan gezegd met dat korte woordje? En wanneer het levenseinde zo wordt samengevat klinkt dat dan niet erg leeg en oppervlakkig.

Hetzelfde zie ik bij de vele praatprogramma’s die we ‘rijk’ zijn. Het is of ‘tuk’ of ‘top’. Voor mij klinken die woorden dan als krachttermen die indruk willen maken op het publiek.  Het gevaar lijkt me dat onze vaardigheid om woorden aan gebeurtenissen te geven niet wordt gestimuleerd.  En zoals u weet zijn mensen ‘napraters’.

Ik ben dankbaar dat de Joods-christelijke traditie mij woorden en beelden geeft om verstaanbaar te maken wat het leven met me doet. Daarvoor moet ik dan wel steeds terug naar mijn bronnen van geloof. Soms lukt dat niet zo best omdat ik me te ziek of somber voel. Fijn dat er dan ook door anderen woorden worden aangereikt waar ik mee verder kan.

Vorige week maandag was er geen blog. Ik was simpelweg te ziek en dat ook de rest van die week. Het was een zware week voor ons samen met ons gezin. Ik heb het wel ervaren als het donkere dal waarover de dichter van Psalm 23 zingt.

Nu ben ik langzaam aan het herstellen en wel in Zwitserland. Het zijn in de bergen doet ons goed. We slaan onze ogen op en verwachten nieuwe hulp en kracht van de Eeuwige God die ons draagt.

Het dagelijks leven geeft
zon en regen,
verdriet en blijdschap,
het wisselt van dag tot dag.

Ik wens u allen een goede week onder de zegen van de Heer.