Het dagelijks leven is voor mij eenvoudig en overzichtelijk geworden. Daarmee bedoel ik dat ik vooral bezig ben met het verrichten van eenvoudige handelingen en vervolgens het uitrusten daarvan. Ik ruim de vaatwasser uit, dek de tafel, eet en drink, steek de kachel aan, maak hier of daar een praatje, kijk en luister naar de informatie over het gevreesde virus dat onzichtbaar rondwaart, maak een kleine wandeling, doe een boodschap en dat is het wel ongeveer. Ik was gewend om volop deel te nemen aan het leven. Soms zelfs een beetje teveel. Ik vond het heerlijk om diensten voor te bereiden en te houden en vooral de pastorale werkzaamheden hadden mijn hart. Ik dacht graag mee over ingewikkelde zaken, ontving een oneindige stroom aan mail. Het is allemaal ‘even’ opgedroogd en op een laag pitje.

Het leven dat ik nu leid, is ook waardevol, zo probeer ik mezelf voor te houden en dat is ook zo. Maar het verschil is zo groot. En krijg ik ‘mijn oude’ leven ooit geheel of gedeeltelijk terug? En als dat niet zo is, wat dan? Wel vragen waar ik over aan het denken ben.

Ik hoor dat wanneer er geen blog verschijnt op maandag, u wat onrustig wordt. Dat moet u niet doen. Ik begrijp dat u dan denkt dat het niet zo goed gaat mij mij. Maar dat is ook maar een moment opname. Afgelopen maandag was ik inderdaad nog flink ziek van de voorafgaande chemo behandelingen. Dan heb ik gewoon geen energie en zin om wat te schrijven. Gelukkig was de reactie op de kuur nu wat milder. Ik had geen hoge koorts en hoefde niet naar een Spoedeisende Hulp. Ik heb het gevoel er al doorheen te zijn.  Dankbaar! En….. wanneer het weer lukt, schrijf ik een blog.

Aanstaande woensdag vier maart is voor mij en ons een spannende dag. In de kliniek in Duitsland zal ik dan een CT-scan krijgen. Dat is dan precies drie maanden geleden en wat zijn we benieuwd of de behandeling een zichtbaar effect heeft op alles wat in mijn lichaam plaatsvindt. Ik heb er wel een goed gevoel over, maar dat is ook zo riskant. Je kan je goed voelen en dan toch een slechte uitslag krijgen. Dat heb ik wel eerder gehad!! Het gekke is ook dat ik nog geen dag ziek ben geweest van de Pancreaskanker. Geen buikpijn en geen andere klachten die daar bij horen. Ik ben ‘slechts’ ziek van de bestrijding van de ziekte. We hopen en bidden dat dit een goed teken mag zijn en willen in vertrouwen gaan… opnieuw!

O, ja. Ik ben ook nog bezig om de blogs van de afgelopen zeven maanden in boekvorm uit te laten geven. Ik heb een uitgever gevonden die enthousiast is over het project. Onze Roos heb ik gevraagd om een aantal illustraties te maken. Aanstaande weekend moet ik alles ingeleverd hebben: de aangepaste en verbeterde blogs, een foto voor de omslag, iets over mijzelf, de illustraties en nog veel meer. Wanneer alles goed verloopt, zal het boek zo begin mei dit jaar gereed zijn. De titel luidt: ‘Als de dokter somber kijkt. Over leven, kanker en geloven.’

Ik wens u alle goeds en vrede en sluit graag af met een korte regel uit een lied.

‘Houd vol,

Hij laat niet los’

Ds. Wouter