We zijn een aantal keren in de Algarve op vakantie geweest. Dat waren fijne vakanties. De zon, de rust en de prachtige kustlijn. Nu gaat het even niet. Mijn gezondheid laat het niet toe en het lijkt me sowieso nog niet verstandig om zo’n reis te doen. Tussen mijn oude blogs kwam ik een kort verslag van zo’n reis naar Portugal tegen. Om de herinnering wakker te houden, haal ik deze blog even naar voren. Veel leesplezier.

In de Algarve kocht ik een hoed. Eentje waar je cowboy’s mee ziet lopen. Ik twijfelde wel. Te duur en zal ik hem wel dragen? ‘Doen’, hoorde ik naast me zeggen. ‘Goed tegen de brandende zon op je hoofd.’ Dus kocht ik een hoed. Het was avond en ik zette hem meteen maar op, om te wennen. De kraampjes was ik even spuugzat en ging op een bankje zitten. Er kwam een ietwat louche figuur voorbij die fluisterde ‘hasj, hasj..’ Van schrik zette ik de hoed af, reageerde bits en keek de andere kant op. Ik had al bijna spijt van de recente aankoop. Maar goed, verder heb ik er toch veel plezier van gehad. Om te lezen heb ik een leesbril nodig en als je dan in de zon zit  is dat lastig, maar met een hoed, komt alles goed.

Onder de hoed las ik een aardig boek met als titel ‘De Ierse tuin’. Een jonge vrouw, Aafke probeert na een traumatische gebeurtenis haar leven weer op te pakken. Ze ontdekt een sterk verwilderde stadstuin. De tuin is van de oude mevrouw Prendergast. Aafke krijgt van haar toestemming om de ommuurde tuin waaraan veertig jaar niets is gedaan op te knappen. Alleen kan ze deze klus niet klaren dus plaatst ze een advertentie. Twee vrijwilligers melden zich: Uri, een bejaarde kleermaker van joodse komaf. Hij overleefde als kind het concentratiekamp maar verloor heel zijn familie. Ook Emilie, een studente die in diep dal zit, biedt zich aan om in de tuin te werken. Het blijkt helend te werken.  Het wordt een prachtig verhaal over kameraadschap, liefde, verdriet en verwerking. Tijdens het lezen van het boek ontdekte ik dat de tuin een metafoor voor een mensenleven is. Het gaat in de tuin over dood en leven, over chaos en orde, over schepping en herschepping, over groei en ontwikkeling. Een tuin zegt ook iets over mensen. Ik merk dat ik het zelf ook fijn vindt om in de tuin te werken. Ik kan genieten van een paar vijgen die zich ontwikkelen, een plant die opkomt en bij mij vergeten was. Werken in de tuin helpt mij ook om te ordenen en tot rust te komen. Zo’n ruime ommuurde stadstuin is natuurlijk een paradijsje, maar het hoeft niet groot te zijn. Je eigen tuin kan ook een paradijs van rust en leven zijn. Hoe ziet jouw (levens)tuintje eruit en wat zegt die tuin over jou? Mooie vragen.

Ik las dus een boek onder de hoed in een schitterende tuin in de Algarve. De tuin behoorde aan een Nederlands echtpaar die een Bed & Breakfast begon in Portugal. Tussen de sinaasappelbomen en de vijgenstruiken ontdekte ik ook dat je van een tuin kan genieten die niet van jezelf is. Je hoeft niet alles zelf te hebben om te kunnen genieten. De bijbel begint ook met een tuin. De tuin van God. De mens mocht er aan werken en genieten van de schaduw, de geuren en de vruchten. Op de laatste bladzijde van de bijbel gaat het ook weer over een tuin met een rivier en de levensboom. Deze boom geeft elke maand haar eigen vrucht en de bladeren van die boom brachten de volken genezing. Mooie beelden over heling en herstel. God is een God van herstel, soms mag je dat zomaar ontdekken in een mooie tuin.   Einde oude blog.

Dit weekend was een bijzonder weekend voor ons. Zaterdag kregen we ‘halve’ oliebollen. Ik had geen idee waarom. Het bleek een lumineuze actie van de bakker. Het was immers week 27 dus tijd voor halve oliebollen. Je moet het maar verzinnen. Wel hoor ik boze stemmen fluisteren dat de bakker in de Dorpstraat rond week 52 gaat stoppen met de bakkerij. Ik hoop dat het niet waar is, maar het zou zo maar kunnen. Dan missen we, wanneer de wind naar het Oosten waait de heerlijke geuren in de ochtend en dan zal ik de service van mijn croissantje op het bankje niet meer ervaren.

Zondagmorgen. Tijdens de dienst loopt een mooi meisje door de kerkzaal te dwarrelen. De preek is toch te moeilijk voor haar en zonder enige schroom is ze gewoon wie ze is. Er zijn weer wat meer mensen en ook de tieners hadden zich verzameld voor hun tienerkerk. Het is een bijzondere dienst. Twee kinderen ontvangen het teken van de heilige doop. We vieren en ervaren dat God dichtbij komt in dit teken van trouw. Zuiver en helder klinkt door stille ruimte: ‘Nooit gedacht dat je zo mooi zou zijn. Nooit gedacht, zo perfect en klein. Zo overweldigend, zo onbeschrijfelijk. Je bent meer dan een wonder’. Voor mij was het weer de eerste doopdienst na een jaar. Meer dan een wonder! Wel merkte ik dat de laatste kuur me behoorlijk heeft teruggezet in energie. Mijn stem werd zwakker maar de boodschap over een God die voor mensen zorgt heeft zelf power genoeg.

Deze zondag was ook bijzonder omdat onze dochter Rosalie jarig was. We hadden een fijne en ontspannen middag met elkaar. Voor een fotosessie gingen we naar Salmsteke. De zon kwam af en toe door de wolken om een knipoog te geven en de typisch Hollandse luchten zorgden voor prachtige foto’s.

Aanstaande donderdag ga ik weer naar de kliniek. Met een beetje geluk mag ik daar ook weer genieten van de tuin die we samen delen. Ik heb ondertussen een ander boek besteld om in de tuin te lezen. De titel van het boek is ‘Je bent al mooi’. Het is geschreven door Liesbeth Woertman, hoogleraar psychologie aan de universiteit van Utrecht. Onlangs hoorde ik een gesprek met haar. Ze vertelde over haar levensweg. Dit was indrukwekkend. Een paar jaar terug kreeg ze baarmoederhalskanker. De weg naar ‘herstel’ was zwaar. Ik ben benieuwd wat ze hier over te zeggen heeft in haar nieuwste boek waar het ook gaat over lichaamsbeelden. Ik ga het lezen en kom er vast binnenkort op terug.

Ik sluit graag af met een paar woorden van lied 834

Schep, God, een nieuwe geest in mij,

een geest van licht, zo klaar als Gij;

dan doe ik vrolijk wat Gij vraagt

en ga de weg die U behaagt. 

Fijne week!

Ds. Wouter