Kerstdorp

Lieve mensen, gisteren was het de Laatste zondag van het kerkelijk jaar. We noemen deze zondag ook wel Eeuwigheidszondag. Dit vind ik een mooiere benaming want het gaat uiteindelijk om de toekomst waar we naar toe leven. We lazen over de nieuwe hemel en de nieuwe aarde. Voorbij alle bommen en granaten op Aleppo. De beelden en de werkelijkheid van waanzinnige bombardementen zullen dan voorbij zijn. Niemand zal meer weten wat oorlog is. We hebben in deze dienst de namen gelezen van de mensen die ons ontvallen zijn in het afgelopen jaar. Altijd een ontroerend en indrukwekkend moment. Dit jaar voor mij ook wel heel bijzonder. Ik mocht de laatste kaars aansteken. De kaars waaraan geen specifieke naam verbonden is. Ieder mag bij het aansteken van die kaars denken aan eigen verlies en gemis. Ik dacht natuurlijk aan mijn ouders, maar ook aan een goede vriend en zijn gezin, aan de ernstig zieken en ons eigen broze leven. Zo’n dienst is heilzaam en genezend. Je knapt er toch een beetje van op omdat je weet ‘ik sta er niet alleen voor’ en vooral ‘er is een veilige plaats bij God’. Wij leven in de richting van de nieuwe hemel en de nieuwe aarde waar God bij mensen woont en het kwaad afwezig is. Wat een dag zal dat zijn. Als een voorbode van die lente hebben we kaarsen ontstoken. Want licht verdrijft de duisternis.

Zaterdag hebben we ons winterdorp weer opgebouwd. Als je het leuk vindt om met de kinderen even te komen kijken, ben je van harte welkom. We hebben nog enkele verbeteringen doorgevoerd en zijn tevreden. Maar ik heb er ook wel wat een vreemd gevoel bij. Wij bouwen een miniatuur winterdorp met een verlicht kerkje in het midden, vrolijke mensen op het dorpsplein, een piste tot bijna in het dorp en nog vele vredige tafereeltjes. Zo zou het moeten zijn in de wereld, zo dacht ik.  Een soort droom of universele wens, de wereld als een vredig dorp…. Maar even verderop worden ziekenhuizen gebombardeerd, staan mensen machteloos bij zwaargewonden, een stad in puin, levens onherstelbaar verwoest. Wat kerstdorp? Lekker belangrijk! En hoe moeten we straks eigenlijk kerst gaan vieren? Duizend bommen en granaten! Misschien herkent u het gevoel van machteloosheid en ook boosheid. Ik zou zo graag wat willen doen, een kind redden, een jong gezin toekomst geven een oude man troosten in zijn verdriet. Maar hoe? Wat kan ik doen en waarom doet de wereld eigenlijk zo weinig voor deze kwetsbare mensen? Het conflict speelt al zo lang en gewone mensen van goede wil zijn het slachtoffer en levenslang getraumatiseerd. Zondag is het weer advent. Tijd van verwachting en uitzien naar vrede. Maar de vraag blijft: wat moet ik met een kerstdorp terwijl de wereld in brand staat? En wat moeten we preken? Kunnen we met advent niet beter gaan helpen? Maar hoe? Ach, wat somber misschien zo op maandagochtend, maar ik vermoed dat u het ook wel zo aanvoelt. Laten we in ieder geval bidden en roepen om recht en gerechtigheid. Dat kun je ook weer goed in de kerk doen. Samen bezinnen en ons leven weer in het licht brengen van de Eeuwige God. Daar knap je pas echt van op!

Afgelopen weekend las ik het boekje ’95 speldenprikken’. Het is een uitgave van de Protestantse Kerk van Nederland in samenwerking met Rikkert Zuiderveld. Het boekje is ook wel een beetje een knipoog naar de 95 stellingen van Luther. Ik sluit graag af met één speldenprik.

“Bijna iedereen is het erover eens dat Jezus zo ongeveer de meest hoogstaande figuur uit de geschiedenis is.

Wie zegt een volgeling van Hem te zijn, wordt als achterlijk beschouwd.” 

Heb een goede week onder de zegen van de Heer.

Ds. Wouter