Lieve mensen,
Bladeren en Allerzielen
Sinds de kinderen volwassen zijn, hebben we meer ontmoetingsmomenten met broers en zussen. Misschien herkent u dat wel. Je moet dan wel oppassen dat het geen ‘oude-mutsen’ bijeenkomsten worden. Maar goed, het viel reuze mee. Vrijdagmiddag verzamelden we om twee uur in Putten voor een wandeling door de prachtige bossen op de Veluwe. Ik was bijna vergeten hoe heerlijk het is om zo door de honderdduizenden bladeren te schoppen. Het geluid geeft rust en doet je beseffen dat je leeft en geniet. Al die bladeren zijn ook één voor één aan de takken gegroeid. Het begon klein en frisgroen de mensen genoten ervan. Na slechts een zomer verkleurden ze en komen in de herst van hun leven. Maar dat is ook een mooie tijd. De kleur en de vorm en zelfs als ze op de grond gevallen zijn, hebben ze betekenis.
We waren met z’n achten en voordat we het doorhadden arriveerden we na een uur stevig doorstappen en miljoenen bladeren verder bij De Mariahoeve. Dit is een authentieke boerderij uit 1907. De laatste vijftig jaar woonden hier drie vrijgezelle zussen die alles en dan werkelijk alles nog deden zoals hun moeder het deed en zij was ook al niet een van de meest vooruitstrevenden. U kunt het zich wel een beetje voorstellen. Geen enkele moderniteit trof je in dit Veluwse stulpje aan. De bewoonsters sliepen in een beddestee, bakten zelf het brood in een broodhuisje naast de boerderij, mestten en molken de koeien op de deel, lazen ‘olde schrievers’ uit circa 1750, gingen elke zondag tweemaal ter kerke, miljoenen bladjes verderop en hadden foto’s van heel antieke predikanten in de keuken hangen. Dit laatste vond ik wel een goed idee, maar de rest…. Nu is het een museum met de naam ‘Mariahoeve’ naar de laatst overleden zus Maria. Na de welverdiende koffie kregen we een aardige rondleiding. Net voor het donker waren we terug van de wandeling en genoten van een rijk gevulde tafel en hielden mooie gesprekken waarin we kwetsbaar durfden te zijn naar elkaar toe. Mooi dat het zo kan.
Gisteren 1 november was het Allerheiligen en vandaag Allerzielen. De overledenen worden herdacht en er wordt een requiemmis opgedragen. Nabestaanden gaan naar het graf van de geliefde overledenen om bloemen te plaatsen, even stil te staan en een kaarsje te branden. In de protestantse traditie was ik dat niet zo gewend. Vroeger werd op de laatste dag van het kalenderjaar de lijst met namen van overleden gemeenteleden voorgelezen en nu kennen we de Laatste zondag van het kerkelijk jaar waar we ruim aandacht hebben voor verdriet en voor de namen van de gestorvenen. Toch vind ik dat Allerzielen ook iets moois heeft. Gelukkig mag het naast elkaar bestaan en elkaar versterken. Allerzielen is nog wat ruimer. We mogen denken aan allen die we verloren aan de dood, kortgeleden of al tientallen jaren terug. Vandaag denk ik aan mijn vader die veel te jong stierf, aan neefjes, aan vrienden en gemeenteleden. Sommigen stierven plotseling anderen gingen een weg van lijden en afscheid nemen. Als de dood komt, voelen we ons verslagen en in de war. We stonden aan het graf of waren in het crematorium. Herinneringen blijven, doen soms pijn of ook weer goed. Vandaag staan we even stil en herdenken. We zijn niet de eerste mensen op deze aarde en ook niet de laatsten. We mogen leven in een verbinding met voor- en nageslacht en we weten ons verbonden met de Schepper Dat maakt ons ook weer bescheiden en dankbaar.
Ik sluit graag af met een paar woorden van lied 731
Zij raken niet vergeten die over zijn gegaan
tot U, want in uw heden bewaart Gij hun bestaan.
Hun namen zijn
verzekerd in uw gedachtenis,
Gij zult ze blijven spreken
tot die dag aan zal breken
waarop het wachten is.
Heb een goede week onder de zegen van de Levende Hartelijke groet ds. Wouter
Recente reacties