Lieve mensen.

Vandaag geen grappige of informatieve blog. Ik ben flink van slag want goede vriend Kees is plotseling overleden. Hij laat een lieve vrouw en vier kinderen thuis achter. Vrijdagmiddag zijn we naar ze toe gegaan. Wat een verdriet. Elk woord schiet te kort of is te veel. Stilte rest. Genadige stilte die niet hoeft te zoeken naar taal. Wat opkomt zijn de eenzame vragen van eindig geluk. Het paard van Kees keek ons verdrietig aan. De hele nacht heeft het dier met zijn benen tegen de staldeur staan trappen en dan nog maar te zwijgen over wat zich in huis afspeelt aan verdriet.

Twee weken na mijn bevestiging als predikant in Andel stierf mijn vader. Dit was een moeilijke tijd voor ons. Op de dag van mijn vaders begrafenis was Kees aanwezig. Dit ben ik nooit vergeten want het deed ons goed. In 1997 sloten Kees en ik vriendschap. Het ging zonder woorden op reis naar Roemenië en ineens weet je, dit is een goede vriend. We kenden dezelfde humor, deelden dezelfde pastorale bewogenheid voor mensen in nood, hielden van God en dienden met liefde en zorg de gemeente. Kees hield zielsveel van zijn gezin. Maar ook hield hij van de polder, Gods wijde schepping, de opkomende zon, het fluiten van de vogels en de kracht van een paard. We konden lange tijd samen zwijgen en wisten dat het goed was. Wanneer er iets speelde ging ik met vrijmoedigheid een ‘bakkie’ bij hem doen in ‘Broek’ of andersom in ‘Ael’ en deelden we de zorg. Zonder oplossing en toch opgeschoten in het denkproces en in de vrede ging het dan weer verder.
Na verhuizing verandert vriendschap, maar het hart van de vriendschap blijft. Ineens besef ik weer hoe diep relaties kunnen gaan en hoe kostbaar een kwetsbaar mens is. Woensdag is de dienst. Het zal wel druk worden. Kees stond midden in het leven en was geliefd bij velen. Maar de eenzaamheid zit in het hart. Het verdriet zit van binnen. De boze dromen die op komen dagen en de eenzame vragen. Oorverdovend schreeuwt de stilte. Dat de Trooster voelbaar nabij zal zijn is mijn bede voor zijn vrouw en kinderen.
Over andere zaken hoop ik een volgende keer te schrijven. Voor nu sluit ik graag af met een paar woorden uit het lied “Ik zal er zijn”.

Als je eenzaam bent of in het duister, denk dan aan Mij en roep Mijn naam                                                    Als geen mens je kent en niemand luistert,
zelfs als je fluistert zal Ik je stem verstaan.
Als een vriend wil Ik je dragen alle dagen, Ik zal er zijn.

Hartelijke groet ds. Wouter