Lieve mensen.

Wellicht denkt u ‘wat is dat nu weer, broodzwanen?’ Welnu, het antwoord is heel eenvoudig: zwanen van brood. Toen ik kind was, vierden we uitgebreid Palmpasen. Mijn moeder bestelde bij de bakker voor haar kinderen een broodzwaan. Met Palmpasen gingen we, gewapend met broodzwanen en al, in de Daf naar Elburg. Daar woonde onze opa en oma in het grote ‘Pippi Langkous Huis’ net aan de rand van de stad. Er waren veel neefjes en nichtjes en we kregen snoep en wat takjes groen van een den of een buxus en versierden de zwaan. Later versierde ik een mooi meisje met de sierlijke naam De Zwaan, maar goed dat is weer een ander onderwerp en van jongere datum. Met de versierde zwaan gingen we naar de stad, zo heette dat. Daar toonden we met gepaste trots onze zwanen van brood. Natuurlijk werd van deze happening ook weer een foto gemaakt, gewoon zwart wit. Ik kan me het fototoestel van mijn ouders nog goed herinneren. Foto’s maken en laten ontwikkelen was toen een dure liefhebberij en bovendien wanneer je het fotorolletje had ingeleverd, duurde het altijd nog een dikke week voordat je de foto’s tegen betaling kon afhalen. Onze fotograaf had de naam wel mee ‘Hup’, toch duurde het altijd lang. Vandaag kunnen we ons dat bijna niet meer voorstellen. Bijgaande foto vond ik nog in het boek van de eerste twaalf jaren van mijn leven. Daarna wilde ik volgens mij niet meer op de foto. In keurig handschrift schreef mijn moeder onder de foto ‘palmpasen 1966′. Dat is dan vijftig jaar geleden, het is maar dat u het weet. Zoals u ziet, zag de tweeling en ik er keurig netjes uit. Zo hoorde het ook te zijn op Palmpasen 1966.

Wij hielden onze broodzwanen gewoon in de hand, maar volgens mij droegen de kinderen van katholieke huize hun zwaan op een houten kruisje. Dat was symbolisch ook wel sterker. De intocht van Jezus in Jeruzalem stond in het teken van het kruis. Maar goed, daar wist ik toen nog niet zo bijster veel vanaf. Met smaak aten we nog diezelfde dag de zwaan met alles erop en aan. Vooral het snoepgoed kon ons bekoren. Volgens mijn moeder is de oude traditie van de broodzwanen weer in ere hersteld, maar… natuurlijk niet meer zo mooi en goed als vroeger.

Palmpasen 2016 is net voorbij. We stonden gisterenmorgen stil bij de tegenstellingen van deze week: hosanna en kruisigen; leven en dood; winnen en verliezen; schreeuwen en zwijgen. Deze week wordt wel de Goede Week of de Stille Week genoemd. Er zijn in de kerk verschillende momenten dat we samenkomen om stil te staan bij het lijden, sterven en de opstanding van de Heer. Ook de media schenkt veel aandacht aan de kruisdood van Jezus. Doormiddel van de Passion wordt het lijdensverhaal dichtbij mensen gebracht. Je kan er van vinden wat je wilt, maar de kans om mensen buiten de kerk te bereiken, wordt zo wel benut. Hoe zou het anders moeten als mensen zelf niet meer naar de kerk komen, dan moeten de stenen maar schreeuwen. Ik hoop dat u in deze week ook voor uzelf momenten van stilte en aandacht kan organiseren om dicht bij de betekenis van Jezus’ dood te komen. Dat kan door naar de kerk te komen, stil te worden, te vasten of deels te vasten of naar de Mattäus-Passion te gaan of op een andere manier. Alles is goed, als het je maar dichter bij je eigen hart en Gods liefde voor mensen brengt.

Ik sluit graag af met het refrein van een lied dat we gisteren samen zongen in de kerk. Het is lied 580 uit Opwekking.

Ik ben zo dankbaar, Heer voor wat U heeft gedaan.

En heel mijn hart aanbidt uw heil’ge naam.

En Heer, ik hou van U, want U hield eerst van mij.

Uw liefde tilt mij op en maakt mij vrij.

Ik wens u en jou een goede week.      ds. Wouter