Meteen na de zegen stond ik in de rij naast de doopouders. Drie kinderen mochten deze morgen in het midden van onze gemeente het teken van de Heilige Doop ontvangen. Altijd weer een mooi en ontroerend moment. Kleine kinderen in aanraking met het water van de doop. Ze zijn nog broos, kwetsbaar en onschuldig. Zonder dat ze het weten worden ze verbonden met de grote God. Dat is een mooi geheim verborgen in een eeuwenoude traditie van geloof. Het water vloeit een moment over het voorhoofd een enkel woord klinkt over hun leven en druppelt weer terug in het doopvont. Ouders kijken met liefde en broertjes en zusjes vinden het maar spannend. Wat gebeurt er eigenlijk precies en waarom? Langzaam maar zeker ben ik stiller geworden rondom de doop. Discussies over volwassen doop of kinderdoop ben ik wel voorbij. Dat maakt meer stuk dan me lief is. De liefde komt van Boven en is ons altijd voor. Zo stroomt het van boven naar beneden over onze kwetsbare levens. Teken van Gods verbond(den zijn) met mensen. Wat een rijkdom zo aan het begin van een leven. Mooier kan toch bijna niet!

Er kwamen veel mensen langs om te feliciteren. Ik vind dat altijd mooi en betekenisvol. Het gaat er minder om wat je zegt, maar dat je de moeite neemt om de ouders even aan te kijken. Al die mensen, groot en klein, gemeenteleden en gasten, mensen die gewend zijn om naar een kerk te gaan, maar ook voor wie het vreemd is hier te zijn. Mooie woorden, geschenken en gebaren komen voorbij. Blijde gezichten, een enkel somber gelaat, een beetje teveel meegemaakt, een zwangere vrouw, een klein meisje dat zegt ‘mooie dienst dominee’. In een korte tijd zijn er veel indrukken, handen en emoties te verwerken. Een vrolijke man zei luid en duidelijk ‘Goed gedoopt, dominee’. Evenals de omstanders moest ik er wat om lachen. Goed gedoopt! Die had ik nog niet eerder gehoord. Eigenlijk wel mooi gezegd. Ik had niet het vermoeden dat er een theologie achter zat. De man was gewoon vrolijk en gaf daar uiting aan door te zeggen Goed gedoopt. Het kan slechter.

In de middag waren we naar het ziekenhuis van Zwolle. Mijn schoonmoeder is er opgenomen. Het is nog even afwachten hoe het verder gaat, maar ze wordt wel kwetsbaar. In de avond waren we in de Heilige Jacobus kerk in Cabauw. Deze prachtige kerk dateert uit 1928, heeft een prachtig koor en bijna zeshonderd zitplaatsen. Ik mocht meewerken aan een interkerkelijk passie voor pasen dienst. Een groot koor met veel mensen uit verschillende kerkelijke tradities in Lopik waren al weken aan het oefenen geweest. Ik vond het een prachtige dienst met ontroerende solo’s en indrukwekkende samenzang in een volle kerk. Enkele solisten zongen ‘project 22’ een bewerking van Psalm 22, ‘Mijn God waarom hebt Gij mij verlaten’. Het ontroerde me. Wat een mooie voorbereiding op het feest van passie en pasen. Na de dienst tijdens de koffie zei een vrouw op leeftijd tegen mij ‘ik vind het zo mooi dat dit nu kan’. Zo is het maar net.

Ik sluit graag af met een samenzanglied van gisterenavond. Het zijn de eenvoudige woorden van een oud Taizelied. De kracht van het lied zit in de herhaling en een aanzwellend volume. Op Youtube kun je het ook vinden, bijvoorbeeld gezongen door de groep Sela.

Als alles duister is,
ontsteek dan een lichtend vuur
dat nooit meer dooft,
een vuur dat nooit meer dooft.

Ik wens u en jou een fijne week onder de zegen van de Heer.

ds. Wouter