Vorige week donderdag was het Poerimfeest. De oorsprong van het joodse feest ligt in het bijbelboek Ester. Haman, de slechterik uit het bijbelboek, wilde het hele joodse volk uitmoorden. Hij meende koning Ahasveros op zijn hand te hebben en had al een datum gepland waarop het gehele joodse volk zou worden uitgemoord. De jodenhaat was blijkbaar diep in het leven van Haman verankerd. Deze haat werd onbedoeld aangewakkerd door Mordechai, de oom van Ester. Hij weigerde om te buigen voor Haman. In het hoofd van de machtige Haman ging het van kwaad tot erger. Hij bedacht een duivels plan. De uitvoering daarvan ging niet door. Haman werd door een briljant ingrijpen van koningin Ester en haar oom Mordechai ontmaskerd en vond zelf de dood. De feestrol Ester eindigt met de instelling van het Poerimfeest, elk jaar gevierd op de dag waarop de Joden werden gered. Op die dag wordt de boekrol Ester gelezen en telkens wanneer de naam van de Jodenhater Haman klinkt, stampt iedereen op de grond. Tijdens het feest, dat zijn naam ontleent aan het Perzische woord ‘poer’ dat ‘lot’ betekent, wordt de overwinning op het kwaad gevierd. Men geeft elkaar geschenken en de meisjes gaan verkleed als koningin Ester. Het is een vrolijk feest met veel grappen en anekdotes. Het centrale thema is ‘hoop’. God is de regisseur die op onverwachte momenten uitredding geeft.

Door de geschiedenis heen hebben we gezien dat het joodse volk vaak bedreigd werd in het voortbestaan. We hoeven alleen maar te denken aan de verschrikkelijke gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar ook in onze tijd ervaren Joden in Europa uitsluiting en bedreiging. Ook andere groepen mensen ervaren uitsluiting en discriminatie. Wat is onze plaats en wat kunnen wij doen? Het lijkt me belangrijk om zelf op onze plaats te staan, net als koningin Ester.

Eén keer moet de laatste keer zijn. Aanstaande maandag schrijf ik mijn laatste blog. Precies vierenhalfjaar geleden begon ik met het schrijven van een wekelijkse verhaal. Raar is eigenlijk wel dat schrijven helemaal niet mijn sterkste kant was. Ik kan u wel zeggen dat het meestal met veel plezier was dat ik mijn blog schreef, vooral wanneer die gereed was. Laatst vroeg iemand me of een selectie uit de blogs niet uitgegeven zou kunnen worden in een boekvorm. Dat lijkt me niet zo handig. Een blog is volgens mij alleen maar leuk en interessant wanneer het de actualiteit raakt. Wat zou een mens dan kunnen gaan doen wanneer hij geen blog schrijft? Er blijft dan toch immers tijd over. Ik vermoed dat dit ook wel weer snel wordt ingevuld. Misschien een wat langere ochtendwandeling of extra tijd om te lezen of even bij u op bezoek. Waarom stop ik? Het is toch elke week weer een opgave om elke keer iets origineels schrijven. Soms gaat dat vanzelf, maar het is ook wel eens lastig. Een week is zo maar weer voorbij en dan moet het op maandagochtend gaan gebeuren. Daarnaast speelt ook mee dat ik overweeg een boek te gaan schrijven. Ik heb al wel wat ideeën. Binnenkort hoort u meer. Hoe dan ook, ik ga mijn best doen om volgende week een mooie blog voor u en jou te schrijven.

Ik sluit graag af met een tekst uit Psalm 25

Ik houd mijn oog gericht op de Heer, Hij bevrijdt mijn voeten uit het net.  

Heb een fijne week onder de zegen van de Heer.

ds. Wouter