Je weet pas wat je bezit, wanneer je het verliest. Dat geldt voor bijna alles in het leven je kan dan denken aan een geliefde; gezondheid; geloof; vrijheid; een huisdier; bezit en nog veel meer. Het klinkt bekend en het is of we het weten en beseffen. Vandaag neem ik me voor dit alles te overdenken. Misschien ook iets voor jou? Een mooie les in zegeningen tellen en dankbaar zijn voor wat er is.
Ik was een vijftal dagen in volledige isolatie in een ziekenhuiskamer. Dit viel me niet mee! Om me heen was het stil en van binnen soms stormachtig. De communicatie verliep zwijgend. Twintig vierkante meter ter beschikking. Geen kaars te ontsteken, slechts felle TL-verlichting. De muren weerkaatsten de leegte. Maar van binnen gloort weer hoop en vertrouwen.
Nu een week thuis. Het was een zware week. Veel bijwerkingen. De intense moeheid drijft me soms tot wanhoop. En wat nieuw is: uitvalverschijnselen in mijn rechterhand. Zeven van de tien aanslagen op het toetsenbord zitten er naast. Echt heel frustrerend. Maar er is ook iets leuks te melden. Moederpoes Misty beviel zeven weken terug van vijf gezonde kittens. Handen vol donzig geluk. Vjjf olliebolliewollies. Ik blijf kijken en genieten. Ze spelen, eten, drinken, poepen en slapen in volle overgave. Wanneer ik in de nacht wakker ben, naar beneden ga voor thee in een Villeroy en Boch kop en schotel, komen ze al me huppelend tegemoet. Altijd goede zin om, tegen benen op te klimmen. In koor zingen ze het ‘miauwlied’ wanneer ik met thee en biscuit naar de kamer vertrek. Vijf! Teveel om allemaal te houden. De kleinste is uitverkoren om te blijven. Volgens mij is ze het meest ondeugend! Zoals u wellicht weet, heeft een hond een baasje en een poes personeel. Maar goed we vinden het leuk en maken er ook weer mensen blij mee.
Gisteren luisterden we naar een mooi gesprek tussen Jacobine Geel en de Amerikaanse psychotherapeut dr. Edith Eger. Zij overleefde ternauwernood het vernietigingskamp Auschwitz, waar ze moest dansen voor de beruchte dokter Josef Mengele. De inmiddels 93-jarige Edith Eva Eger schreef op haar negentigste het indrukwekkende boek over haar oorlogsherinneringen ‘De Keuze – Leven in vrijheid’. De nog kwieke Joodse dame zat in een prachtige stoel vol met kleurrijke vlinderafbeeldingen. De stoel was niet zomaar gekozen maar stond voor de processen van transformatie die zij doormaakte in haar lange leven. Ik vond het een ontroerend gesprek. Een korte maar ik denk belangrijke uitspraak van haar wil ik graag met u delen. Het zijn de woorden ‘as a passenger through the valley of the shadow of death’. Ze ziet zichzelf telkens weer als een ‘passant’ door de schaduw van de dood. Ze blijft er niet kamperen maar trekt weer door. Zo heeft ze vele schaduwen van de dood gevoeld en om haar heen gehad. Telkens weer zoeken naar de doorgang en naar een streep licht.
Mijn ogen zijn gevestigd
op God, of Hij mij redt.
Mijn hart, hoezeer onrustig,
heb ik op Hem gezet.
Kan ik de nacht verduren,
waarin Gij verre zijt?
Gij zult mijn voeten sturen
in ’t duister van de tijd. Psalm 25 Nieuwe Liedboek
Heb het interview ook gezien en gehoord. Wat een moedige vrouw.
Kunnen we allemaal wat van opsteken.
Wouter ik wens je het allerbeste.
Alle goeds wat je nodig hebt wensen wij je van harte toe.
Beste Wouter,
Een wat late reactie, maar beter laat dan niet 🙂
Ik heb het interview net terug gekeken met Edith Eger.
Wat een wijze vrouw! En wat geeft ze ons veel mee om over na te denken.
Dankjewel dat je ons er in je blog op geattendeerd hebt!
Voor nu wens ik jou en Gerjanne het allerbeste. Ik hoop dat jullie binnenkort jullie kleinkind mogen verwelkomen!
Lieve groeten,
Lidy Bijman